Ik zal niet zeggen dat ik de tijd van mijn leven heb gehad, het afgelopen jaar, maar ik heb ondanks mijn isolatie, ver van de VU-campus, dankzij Zoom en BlueJeans en de ouderwetse telefoon toch heel veel mensen kunnen spreken. Dat ging zelfs makkelijker dan op de campus zelf, want op de virtuele campus zijn geen afgesloten vleugels. En zo heb ik toch een boel verhalen kunnen schrijven waar ik zelf best tevreden over ben. Hier is een selectie van drie van mijn eigen favorieten.
1) ‘Het omarmen van je ontelbare identiteiten is een verzetsdaad’
Antropoloog Sinan Çankaya heeft een van de beste boeken geschreven die ik dit jaar las, Mijn ontelbare identiteiten, waarin hij met gusto en humor de opkomst van radicaal-rechts en het institutionele racisme beschrijft aan de hand van zijn eigen ervaringen. Ik had er een lang gesprek over met hem en dat resulteerde in dit verhaal, over racisme en vooroordelen, ook op een academische campus. En over de tanende autonomie van een universiteit die haar onderzoek moet laten financieren door de overheidsinstanties die zelf het onderwerp van het onderzoek zijn.
https://www.advalvas.vu.nl/verhalen/het-omarmen-van-je-ontelbare-identiteiten-een-verzetsdaad
2) ‘Jammer dat we elkaar niet even kunnen knuffelen’
Sfeerverhalen schrijven over hoe het er op afdelingen en faculteiten toegaat, is een hele klus. Zeker als je het vanachter je eettafel moet doen (mijn werkplek in coronatijd) en er niet kunt rondlopen om mensen aan te spreken. Maar dit portret van hoe de IT-dienst in een paar weken een digitale campus op poten zette, zodat het onderwijs en het onderzoek door konden gaan, vind ik best goed gelukt. Ook omdat de toch wat stoere kerels (en vrouwen) die er werken heel gevoelig bleken te zijn. Ze misten elkaar door het thuiswerken en dat leverde een ontroerend inkijkje op.
https://www.advalvas.vu.nl/verhalen/jammer-dat-we-elkaar-niet-even-kunnen-knuffelen
3) ‘Onbegrijpelijk dat de politie hier blij mee is’
Afgelopen zomer ontstond er veel tumult vanwege een nieuwe wet die politiegeweld regelde. Het zou een ‘license to kill’ voor de politie zijn omdat ze makkelijker weg zou komen met een dodelijke afloop van politiegeweld. Die teneur werd door bijna alle media overgenomen, in grote mate door toedoen van de politie zelf en van het ministerie van Justitie. Ik interviewde politieonderzoeker van de VU Jaap Timmer en advocaat (en VU-alumnus) Magrete van der Steeg en ontdekte dat het allemaal weer veel genuanceerder in elkaar stak.
https://www.advalvas.vu.nl/verhalen/onbegrijpelijk-dat-de-politie-hier-blij-mee