Politicologiestudente Ameline Ansu is met een groep andere VU-studenten in Israël geweest, waar ze Israëlische én Palestijnse universiteiten heeft bezocht. “Israëlische studenten vragen ons over de Palestijnen: “Hoe zijn ze?” En Palestijnse studenten vragen over de Israëliërs: “Zijn ze bang voor ons?”
Ansu deed vorige week, in het kader van de VU International Day, mee aan een debat over de rol van universiteiten bij de verbetering van de relatie tussen Israël en de Palestijnen. “Jullie wonen zo dicht bij elkaar, en toch weten jullie niets van elkaar”, aldus Ansu.
Bijzondere deelnemers
De organisator van het debat, Wim Haan van het platform Dialoog@VU, had een paar bijzondere deelnemers weten te strikken: de Israëlische ambassadeur in Nederland, Haim Divon en zijn Palestijnse collega, Nabil Abuznaid. Ook waren er een student van de Israëlische Haifa Universiteit, Sefi Shalam en een student van de Palestijnse Al Quds Universiteit, Ahmad Nazzal.
“We kunnen elkaar niet ontmoeten”, beaamde Shalam. “Jammer dat onze regering ons daarvoor de gelegenheid niet geeft.” Aan de universiteiten ligt het volgens hem niet, “want die dringen daar steeds op aan bij de overheid.”
Naar links verschuiven
Het probleem voor de Israëlische jongeren, vindt Shalam, is dat ze eerst in militaire dienst moeten, voordat ze gaan studeren.
“Daardoor is onze mening over Palestijnen op een bepaalde manier gevormd.” Een universitaire studie werkt volgens hem wel corrigerend, “want uit onderzoek blijkt ook dat jongeren tijdens hun studie politiek gezien wat naar links verschuiven. Bovendien leren ze dat niet alles zwart-wit is, zoals de media doen geloven, maar veel complexer in elkaar zit.”
Helaas heeft Shalam de Westelijke Jordaanoever, het gebeid van de Palestijnse Autoriteit, nooit meer kunnen bezoeken na zijn diensttijd, zei hij. Er is daarvoor ook een psychologische barrière: “In het collectieve bewustzijn van de Israëliërs is de Westelijke Jordaanoever gevaarlijk, ook al gebeurt er vrijwel nooit iets.”
Niet onmogelijk
Toch is het niet onmogelijk voor Palestijnse en Israëlische jongeren om elkaar te ontmoeten, zoals bleek uit het verhaal van Ahmad Nazzal, de Palestijnse student. Via Facebook legt hij contact met Israëliërs en hij heeft ook een Israëlische vriend (“onze vriendschap begon met kibbelen”) die hij regelmatig ontmoet.
Alleen gaat dat niet heel makkelijk: “We wonen vijftien kilometer van elkaar, maar omdat het aan de andere kant van de Palestijns-Israëlische grens ligt, duurt het me vier à vijf uur om bij hem te komen”, aldus Nazzal.
Bezetting Palestijnse gebieden
Facebook is sowieso een godsgeschenk voor de Palestijnen: “Totdat Facebook kwam, hield de wereld voor mij op bij de Palestijnse grens”, vertelde Nazzal. “Nu is het mogelijk om contact te hebben met mensen over de hele wereld.”
Zijn grote verlangen, vertelde Nazzal, was dat Palestijnen en Israëliërs als gelijken aan tafel zouden zitten om te praten over wat er moet gebeuren. Net als de Palestijnse ambassadeur bleef hij hameren op de Israëlische bezetting van Palestijnse gebieden als oorzaak voor het schijnbaar onoplosbare conflict.
Overheidsbemoeienis met universiteiten
Daarom is politisering van de Palestijnse universiteiten, door gespreksleider Wolfgang Wagner in de discussie gebracht als een probleem, voor Nazzal juist een noodzakelijkheid. “Zo houden we onze Palestijnse mentaliteit in stand. Want we willen worden geaccepteerd als Palestijnen.” Hij zat daar niet om Israëliërs de schuld te geven, zei Nazzal. “Ik wil gewoon geaccepteerd worden als Palestijn, zoals ik Israëliërs accepteer als Israëliër.
De Israëlische ambassadeur, Haim Divon, benadrukte dat er van politisering aan de Israëlische universiteiten geen sprake was, althans niet in die zin dat de overheid zich bemoeide met het reilen en zeilen op de campus.
Propagandistische reacties
Daar dacht VU-studente Engels Bibi Naeem, ook een Israëlganger, anders over. “Uw regering geeft Israëlische studenten beurzen om op Internetsites propagandistische reacties te posten”, zei ze tegen Divon. “Nee”, haastte toen Shalam zich, “Dat zijn online ambassadeurs voor Israël, die het beeld van Israël in de media een beetje proberen bij te stellen”. Dat was volgens Shalam heel iets anders.
Shalam stelde Nazzal een uitdaging voor: “Laten wij er samen voor zorgen dat een groep studenten van zowel mijn als jouw universiteit elkaar in augustus kunnen ontmoeten.”
Met de beide ambassadeurs staat een interview in het nieuwe nummer van Advalvas, hier online te lezen en zeer binnenkort in een Advalvasbak in uw buurt, mits u zich op de VU-campus bevindt, uiteraard.