De VU is een “veilige haven” voor moslims, meent schrijver Abdelkader Benali, die in 2007 de eerste ‘Schrijver op Locatie’ was aan de Vrije Universiteit. Zijn opvolger Marcel Möring kon niet aarden aan de VU en had geen idee wat hij met de studenten zou moeten bespreken.
Christine Otten komt echter nog regelmatig op de VU-campus. Zij vindt de VU een ‘snoepwinkel vol kennis’ en voor Renate Dorrestein was de VU haar eerste echte kennismaking met moslims.
Voorzichtig zijn
Ronald Giphart vond zijn jaar een de VU een “enorme belevenis”. Het kostte hem wat moeite om de studenten te motiveren mee te doen met zijn projecten, maar daar heeft hij alle begrip voor: “Student-zijn is in deze tijd een stuk minder ontspannen dan toen ik studeerde”.
Kristien Hemmerechts is veel strenger in haar oordeel: “Ik stelde van alles voor, maar dit kon niet en daar moest je voorzichtig mee zijn… De VU is een machine die volop draait, en het is moeilijk daar iets aan toe te voegen”, zegt ze.
Hoge blauwe hemel
Ook P.F. Thomése, die het afgelopen jaar VU-schrijver was, had daar moeite mee: “Iedereen kijkt steeds om zich heen of iets wel mag, of er geen schade wordt aangericht, of de VU er geen last mee krijgt. Dat maakt het blikveld erg beperkt en ik ben een schrijver, ik wil de hoge blauwe hemel boven me en geen beperkingen.”
Het komende collegejaar zal Joost de Vries het stokje van P.F. Thomése overnemen. Advalvas maakte een rondje langs de vorige zeven VU-schrijvers en vroeg hen hoe ze hun VU-jaar hebben ervaren. En ook: welk advies hebben jullie voor Joost?
Lees het complete verhaal in de nieuwe Advalvas.