“Woon jij soms op de VU?” Het is een grapje dat ik vaak hoor. Gek idee toch? Ik heb een eigen huis, een eigen bed en een leven buiten de VU. Maar de afgelopen twee jaar leek het alsof ik praktisch op de campus woonde. Vergaderingen bijwonen, evenementen leiden, initiatieven opzetten, alle drie de maaltijden hier eten, en mezelf dan steeds weer eraan herinneren dat ik nog moet studeren.
Vorig jaar was ik overal bij betrokken: ik zat in vier verschillende besturen en voelde me voortdurend op meerdere plaatsen tegelijk. Toen ik besloot me kandidaat te stellen voor de universitaire studentenraad vroegen mensen vaak: “Waarom nu?” Mijn standaardantwoord was: “Om studenten te vertegenwoordigen”, maar diep van binnen vroeg ik me af wat me écht dreef om zo’n grote verantwoordelijkheid te nemen.
Toen ik dit jaar de introductiedagen organiseerde, dacht ik terug aan mijn eigen introductietijd. Als eerstejaars voelde de VU als een overweldigende plek. Je doet je best om zelfverzekerd over te komen, klaar voor alles wat komt, maar de enorme gebouwen, massale colleges en groeiende verwachtingen kunnen je snel intimideren. Ik kwam uit een Kroatisch stadje met zo’n 35.000 inwoners — ongeveer zo groot als de VU zelf. Het voelde alsof ik een compleet nieuwe wereld binnenstapte.
Nu, aan het begin van mijn derde jaar en mijn raadsjaar, leer ik elke hoek van deze universiteit kennen. Het voelt steeds meer als thuis. Je ontmoet mensen, ieder met zijn eigen dromen en perspectief. Je eigen perspectief wordt daardoor breder. Naarmate je hier meer tijd doorbrengt, vallen de kleine dingen je op: de draaideuren die plotseling stoppen precies op het moment wanneer jij erdoor wilt, of het zwoegen op de fiets naar de Emergo-hal, je afvragend: waarom is dat zo ver weg en hoe kan dit beter?
Dan zijn er de grotere vraagstukken: bezuinigingen, studentenrechten, internationale samenwerking, het doolhof van beleidsregels. Je vraagt je opnieuw af: waarom is dat? Het gevoel groeit om in actie te komen, omdat je mogelijkheden ziet voor verandering op deze plek die als een tweede thuis voelt.
Dus nee, ik woon niet écht op de VU. Ik heb mijn eigen appartement en mijn eigen leven. Maar ik voel me hier thuis. De studentenraad wil dat iedereen zich hier thuis gaat voelen, zodat anderen het ook hun ‘thuis weg van huis’ kunnen noemen. Want een thuis bestaat niet alleen uit muren en een dak, het is een plek waar je je welkom, begrepen, gewaardeerd en gemotiveerd voelt.