De studenten met een kamer in hotel Casa 400 hebben het prima naar hun zin. Jammer alleen dat ze vier maanden per jaar weer bij hun moeder moeten wonen.
Dit artikel verscheen in 2010 in Ad Valvas.
’s Winters een studentenhuis, ’s zomers een hotel. Het idee is simpel, maar niet nieuw. Al in 1957 noemde Frits Bolkenstein, toenmalig voorzitter van de Amsterdamse studentenvereniging, het plan om studentenhuisvesting met toerisme te combineren “het ei van Columbus”. Met de winst op hotelkamers kan woonruimte voor studenten worden gesubsidieerd.
Na vijftig jaar werkt het idee nog steeds. Inmiddels staat het originele pand uit 1962 op de nominatie voor afbraak, maar tot volgend jaar wonen er nog studenten. Iets verderop, vlakbij Ringdijk en Station Amstel, staat zijn opvolger: een hoge toren met strenge lijnen. In de zomer is het een van de grootste hotels van Amsterdam, en van oktober tot mei een flinke studentenflat. In tegenstelling tot het oude hotel, waar in de winter geen toerist te zien was, zijn in het nieuwe Casa 400 151 permanente hotelkamers en 369 studenten- annex hotelkamers. “De permanente hotelkamers zijn nodig om de kamers voor studenten betaalbaar te houden”, zegt hotelmedewerker Eline Gerdes.
Gele kaart
Omdat alle ruimtes ook als hotelkamer verhuurd worden, is alles gemeubileerd met een standaardinrichting. “Best luxe”, vindt Rosa (19), eerstejaars sociale geografie (UvA) haar kamer. “En als de douche kapot is, komt er iemand langs om die te maken.” Het eenpersoonsbed heeft ze uitgeklapt naar een tweepersoonsbed met tweepersoonsmatras. Aan de raamkant hangt over de volledige breedte van de muur een brede plank bij wijze van bureau. Vanaf haar bed heeft ze zicht op de flatscreen tv die aan de muur hangt. De gordijnen heeft Rosa half dichtgetrokken. Op een paar meter afstand kijkt ze op rijen ramen van een ander deel van het hotel. “Dat is jammer: het uitzicht is niet denderend.”
De kamers zijn hufterproof, vertelt Eline Gerdes. Zo kunnen de ramen maar een klein stukje open: “In het oude pand gooiden bewoners de gekste dingen naar buiten.” De afdeling housekeeping controleert wekelijks de keukens. Is het er vies, dan krijgen de studenten een gele kaart. Is het een dag later nog niet schoon, dan volgt een rode kaart: de schoonmaakkosten worden zonder pardon op alle 35 gangbewoners verhaald. Dat er regels zijn, wil niet zeggen dat die ook altijd nageleefd worden. Zo is binnen roken officieel verboden. Maar bewoners weten toch plekken te vinden om stiekem een sigaret op te steken.
De gele kaart prijkt al in de keuken van de negende verdieping. Hoewel het nieuwe hotel pas sinds oktober open is, ziet de keuken er al flink doorleefd uit. De lamp aan het plafond is afgeplakt met een vuilniszak omdat het licht te ongezellig was, aan de muur hangen foto’s van feestjes en in de vensterbank staat een kleine kunstkerstboom “Vanavond gaan we met zijn allen schoonmaken”, zegt Raphael, tweedejaars Engels (UvA). “Morgen komt de controle, vandaar.” Eigenlijk vindt hij de keuken in prima staat: er staan alleen maar een paar pannen op het aanrecht.
Sfeer
De gangen doen het meest aan de hotelfunctie herinneren|: ze zijn lang en steriel. Alleen de voornamen op de deuren, met plakband aangebracht onder de kamernummers, geven de hallen een persoonlijk tintje. Bijna naast Rosa woont Lottie (19), tweedejaars communicatiewetenschappen (VU). Zij vindt de locatie van Casa 400 erg handig. “Vanaf hier is de universiteit goed bereikbaar en het centrum ook.” Ook de sfeer bevalt haar. “Het is gezellig. Je hebt je eigen plekje, maar je bent ook onder de mensen.”
Al zijn de kamers allemaal hetzelfde gemeubileerd, toch heeft Maarten (23), student aan de Hogeschool van Amsterdam, zijn kamer op eigen wijze gedecoreerd. Het bed is ingeklapt om ruimte te maken voor een grote leren stoel en stapels kratten bier. Aan de muur hangt een poster van de film Scarface. Verderop in de gang klinkt muziek. Maar last van gehorigheid heeft Maarten niet. “Zolang mensen na een uur ’s nachts geen muziek meer draaien, heb ik er geen last van.”
Hongerige dief
Nu al hebben verschillende verdiepingen een reputatie. “De negende is de feestverdieping”, zegt Suze (21), student politicologie aan de UvA. Zelf woont ze op de elfde. “Ik vind het lekker zo. Voor een feestje ga ik naar beneden en als ik wil studeren, zit ik hier rustig.”
Last van geluidsoverlast heeft ze niet, maar Suze kampt wel met een ander typisch studentenhuisprobleem: iemand steelt uit de diepvries in de gemeenschappelijke keuken haar eten. “Kom je om elf uur uit je werk, wil je een pizza in de oven knallen, is die weg. En ik heb geen idee wie de dader is.”
En dat terwijl de hongerige dief gewoon in de studentlounge voor vijf euro een warme maaltijd had kunnen kopen. Beneden in het gebouw is een eetruimte met bar ingericht. Elke dag is er een ander menu. “In een enquête gaven studenten aan dat ze gezond wilden eten”, vertelt Eline Gerdes. “Omdat ze dat zelf niet maken.” Na een paar weken bleek dat verstandig eten vooral een goed voornemen was: de lounge zit vooral op de kip-met-patat-dagen vol. “We hebben het menu maar weer aangepast”, lacht Gerdes.
Hotel
Bij de studentlounge zit ook de doorgang naar het hotel, die in de wintermaanden gesloten is. Aan de andere kant van de doorgang is niets te merken van het studentenleven, het hotel heeft een aparte ingang. Tenzij ze er een bijbaantje hebben, komen de studentbewoners niet in dit gedeelte. Alles wat ze nodig hebben, inclusief wasserette en zelfs een fysiotherapeut, zit in hun toren.
Ondanks alle faciliteiten zijn de meeste Casa 400-huurders op zoek naar een andere kamer. Het blijft vervelend dat ze vier maanden per jaar uit hun kamer moeten. “Het liefst blijf ik in de zomer ook in Amsterdam”, zegt Rosa. Ook Suze vindt het een nadeel dat ze in de zomer niet in Amsterdam woont. Ze gaat dan weer terug naar haar ouders in Hoorn. “Ach, ik vind het niet erg om een tijdje naar huis te gaan. Mijn ouders zijn lief en leuk.”