In de rij bij het koffiepunt in de centrale hal stond vanochtend een vreemde verschijning tussen de wachtenden: Pepper, een sociale robot. Studenten van de master communicatiewetenschap keken van een afstandje toe hoe mensen op de robot reageerden.
“We hebben net een uur geobserveerd hoe mensen omgaan met de robot voor het college social robotics”, zegt Mick Brown. “Meestal zijn ze eerst wat verward en kijken om zich heen. Vervolgens behandelen ze de robot alsof het een kind is. Dat zie je aan hun mimiek, die is heel overdreven, met grote ogen en gebaren. En er liep een meisje langs, die gaf hem een aai over de bol.”
Dansje doen
De robot is zo groot als een kind en kan bewegingen volgen, je aankijken, reageren op geluid en aanrakingen. Hij is gebouwd om simpele taken van een hotelreceptionist over te nemen, zoals gasten ontvangen, inchecken en zelfs een dansje doen om het wachten te verlichten.
“Mensen houden wel een veilige afstand”, zag medestudent Ninah Rumkort. “Ze verwachten ook niet dat de robot je aankijkt en met je meebeweegt. Dan doen ze gelijk drie stappen terug!”
Beetje eng
“Het is echt cool dat ie zo levendig is en groot”, vindt Judith Schermer, masterstudent computer science, die vlakbij zat te studeren. “Hij heeft echt een menselijk formaat. Ik vind vooral het gezicht heel leuk. Ik doe zelf niks met robots, want ik vind ze een beetje eng, maar deze is ook aardig.”
Tim Broersen van Welbo, het bedrijf waarvan de robot is, zet Pepper uit om hem in te pakken. Maar de robot gaat vier keer weer aan, want er komen steeds nieuwe geïnteresseerden langslopen. “We hebben het apparaat geïmporteerd uit Japan en vervolgens zelf de software ontwikkeld”, vertelt Broersen, zelf oud-VU-student, aan een groepje studenten.
Of Pepper nog weer terugkomt op de VU wil Broersen niet zeggen. “Voor dit project met de docenten Johan Hoorn en Elly Konijn staat ie nu op de VU.” “Welcome”, zegt Pepper ondertussen tegen de voorbijgangers. “I speak ten languages.”