De reorganisaties van de afgelopen jaren zijn desastreus geweest de intermenselijke verhoudingen op de VU-campus. Dat blijkt uit een artikel van universitair docent Dimitris Pavlopoulos over de arbeidsrelaties aan de VU, dat wordt opgenomen als hoofdstuk van het nieuwe jaarboek van de Wiardi Beckmanstichting, het wetenschappelijke bureau van de PvdA.
Pavlopoulos geeft in het artikel een overzicht van de efficiency-slag die de VU thans maakt en zoals die ook aan andere universiteiten wordt gemaakt, waaronder de nadruk op output door onder meer de ‘kwantitatieve prestatieafspraken’ met de overheid, die het inhuren van managers noodzakelijk maakt, de plannen om het aantal faculteiten in te krimpen, de bezuinigen op het ondersteunende personeel, waardoor de werkdruk op het wetenschappelijke personeel verhoogt, de verslechtering van de positie van wetenschappelijk personeel, dat meer en meer op basis van tijdelijke contracten werkt, de onroerend goed investeringen en de financiele risico’s, waaraan het VU-bestuur de VU volgens Pavlopoulos heeft blootgesteld.
Buitenspel gezet
Dit alles schept ongelijkheid tussen personeel met een vast contract en dat met een tijdelijke arbeidsovereenkomst en personeel in dienst bij de VU en dat in dienst bij een extern ingehuurd bedrijf. Ook moet het personeel steeds meer met elkaar concurreren en neemt de polarisatie op de werkvloer toe.
Inmiddels gaapt een kloof tussen het VU-bestuur en het personeel. ‘De ondernemingsraad en de vakbonden hebben meerdere malen officieel te kennen gegeven dat ze buitenspel zijn gezet’, aldus Pavlopoulos.
Geschikt voor een koekjesfabriek
‘Op het niveau van de arbeidsverhoudingen is segmentatie van de arbeidsmarkt het gevolg van dit beleid’, schrijft Pavlopoulos: ‘een kleine vaste ‘core’ van wetenschappers op hoog niveau geniet van goede werkgelegenheid, terwijl een groeiende flexibele schil van vooral jonge wetenschappers wordt geconfronteerd met een carrousel van tijdelijke banen en mobiliteit tussen landen en universiteiten.’
Om de terminologie van de Verontruste vu ’ers te lenen, besluit Pavlopoulos: ‘kwantitatieve prestatieafspraken zijn misschien geschikt voor een koekjesfabriek, maar niet voor een universiteit.’