Deze zomer was een apolitiek walhalla. De Tweede Kamer was met reces. Het kabinet op vakantie. Geen gekonkel, gedraai en geschoffeer tussen de coalitiepartners. Geen sneer-tweets van hoofddoekhatende ministers, die je van schaamte ineen doen krimpen. Wat een genot! De media waren sowieso te druk met de Olympische Spelen om aandacht aan de politiek te geven. Even geen politieke polarisatie in kranten en praatprogramma’s. In Frankrijk onderbrak Macron zelfs de onderhandelingen over de kabinetsformatie tijdens de drie olympische weken.
Brood en spelen, dat is wat het volk tevreden houdt. Drie weken lang leefde Nederland alleen voor de gouden plakken van Team NL. En dan breekt het laatste uur van de Spelen aan. Sifan Hassan die eerder die dag op fenomenale wijze goud op de marathon heeft gewonnen, wordt gehuldigd. Sifan, die al jaren de publiekslieveling is door haar enorme doorzettingsvermogen en aanstekelijke positiviteit. Sifan, die ooit naar Nederland kwam als asielzoeker en hier de mogelijkheid kreeg om haar talent te ontwikkelen. Sifan, die praktiserend moslima is, maar zich nooit negatief uitlaat over het verslechterende politieke klimaat en toenemende islamhaat. Sifan, die een inspiratie is voor Dick Schoof, de premier van een rechts-populistisch kabinet dat de asielstroom in Nederland wil beperken en asielzoekers stelselmatig stigmatiseert.
Die Sifan, die draagt bij de huldiging tijdens de slotceremonie haar hoofddoek. In het seculiere Frankrijk, dat haar eigen sporters de hoofddoek verboden heeft, zingt de gouden sportster tijdens de slotceremonie mét hijab het Wilhelmus. De hele wereld ziet het en erkent deze persoonlijke, bewuste en vrije keuze. Maar in Nederland roept Sifans hoofdbedekking nauwelijks reacties op. Komt het door de woorden van Schoof, en worden hoofddoekdragende vrouwen nu toch eindelijk gewoon als mens gezien? Of is het de olympische geest die in Nederland is neergedaald, en zorgt sport inderdaad voor een betere wereld zonder discriminatie?
Ik zou het graag geloven, maar het lijkt me waarschijnlijker dat de populistische stemmen stil zijn omdat ze een volksheld als Sifan niet aan durven te pakken. Evengoed, als brood en spelen volk en politiek op deze wijze beïnvloeden, mag van mij elke zomer een olympische zomer zijn.