Slechts twee uur nadat ze erachter kwam dat haar geboorteland Oekraïne werd gebombardeerd en binnengevallen, stond VU docent en onderzoeker Nina Onopriychuk alweer les te geven. Ze deelt hoe het was om er plotseling achter te komen dat een groot deel van haar familie in levensgevaar verkeert.
“Gisteren werd ik om zeven uur ’s ochtends wakker met berichten van familie en vrienden in Oekraïne. Ze zeiden dat ik mij niet te veel zorgen moest maken om ze. Dat ze proberen om veilig te blijven. Ik was geschokt. Ik had nooit verwacht dat Rusland zou aanvallen. We hoopten nog dat het een soort list was om het Westen af te schrikken.
“Na die initiële schok besloot ik om toch maar les te geven, om 9 uur. Het was een gastcollege voor Amerikaanse studenten, niet voor de VU. Het werd het moeilijkste college dat ik ooit heb gegeven. Het onderwerp was ook nog eens het belang van de Europese Unie. Ik bleef maar denken: wij wilden al lid worden sinds de val van de Sovjet-Unie. Er zijn zoveel gelegenheden geweest om het voor elkaar te krijgen, maar we werden in de steek gelaten.
“Ik kreeg een paar paniekaanvallen doordat ik niet wist hoe het met mijn familie ging. Sindsdien heb ik besloten om het rustig aan te doen. Ik ben in het derde trimester van mijn zwangerschap, dus ik moet kalm blijven om de baby niet te stressen. Vanaf volgende week heb ik officieel verlof. Gisteren kon ik nauwelijks slapen omdat ik wilde weten hoe het met mijn familie in Kiev ging toen het bijna gebombardeerd werd. Sommige van mijn vrienden hebben de hoofdstad verlaten. Ze deden zo’n twaalf uur over een tocht die gewoonlijk drie en een half uur duurt, vanwege het verkeer. Ik probeer ze niet te veel lastig te vallen, dus ik stuur ongeveer één berichtje per dag.”
Een beter leven
De VU heeft gereageerd op de invasie. Ze zegt in contact te zijn met haar partner universiteit de V.N. Karazin Kharkiv National University in Charkov en onderzoekt mogelijkheid om hulp te bieden aan collega-academici, alsook aan Oekraïense en Russische studenten. Met vragen of zorgen kan men terecht bij het International Office.
“Ik ben geboren in het kleine stadje Shepetivka, driehonderd kilometer ten westen van Kiev. In het begin van de jaren tweeduizend vertrokken mijn ouders om mijn broer en ik een beter leven te geven, dus we gingen naar Spanje toen ik tien was. Hoewel mijn ouders erg hoog opgeleid zijn, namen ze slechte baantjes aan om voor ons te zorgen en ons een kans van slagen te geven. Inmiddels woon ik al meer dan zes jaar in Nederland, terwijl mijn broer in Spanje is en mijn ouders in Frankrijk. Maar een groot deel van mijn familie is nog in Kiev en het westen van Oekraïne.
“Momenteel ben ik vooral ongerust voor mijn twee neven. Ze zitten in het Oekraïense leger en vechten op de frontlinies terwijl ze van alle kanten worden aangevallen. Ook baart het mij zorgen dat ik mijn oma niet kan bereiken. Ze woont in een gebied met een slecht netwerk. Ik hoop dat ik haar snel te pakken krijg. Mijn voornaamste wens is dat de burgers niet worden aangevallen. Hun veiligheid moet boven alles staan. Ook vind ik het belangrijk dat het Westen zich verenigd om hulp en medewerking te verlenen. Door middel van sancties, maar ook met militaire hulp aan de Oekraïense troepen. Sommige Europese landen verzetten zich tegen bepaalde sancties, maar ik hoop dat ze doorkrijgen dat er meer op het spel staat dan hoge gasprijzen. Dit zal iedereen in het Europese continent treffen. Ik hoop dat ze beseffen hoe afgrijselijk dit is.
“Sommige Russen verzetten zich tegen de invasie met demonstraties, maar we hadden meer verwacht van de Russische troepen. We hoopten dat de soldaten zouden snappen hoe nutteloos deze oorlog is. Dat het een aanval op een bevolking is. Op kinderen, ouderen en vreedzame mensen. We hoopten op een stem van de reden binnen het Russische leger, maar die is afwezig gebleven.”