Ach ja, de politieke realiteit. Die komt toch altijd weer hard en onverwachts binnen.

Eind januari ontploft de universitaire studentenraad (usr), de drie leden van het dagelijks bestuur stappen op. Meningsverschillen met de overige zes leden van de raad blijken onoverkoombaar. Die verschillen zijn niet politiek, verzekeren de betrokkenen, maar daarmee weten we nog niks. Na dagenlang stilzwijgen komt de raad met een verklaring die eigenlijk nog niets zegt: men vindt het jammer en het dagelijks bestuur benadrukt dat het zich ‘met veel genoegen heeft ingezet voor de VU’.

De raad doet de deur dicht. De usr-Facebook-pagina kondigt op 26 januari een nieuwe samenstelling van de raad aan. De opgestapte leden krijgen een halve alinea, ze worden bedankt voor de moeite. Daarna gaan ze weer over tot de orde van de dag: er zijn drie plekken in de raad vrij, wie wil? Nog dezelfde dag wordt er een nieuwe eigenaar gezocht voor een afgedankte stoel uit het restaurant.

Een half jaar geleden presenteerde de raad zijn beleidsplan 2014-2015. Dat was een geslaagde avond, aldus de usr. ‘Openheid, zichtbaarheid en bereikbaarheid zijn onze communicatieve kernwaarden, waarden die wij het komende jaar willen naleven’, staat op de Facebook-pagina. Wat de jongens en meiden blijkbaar niet verwachtten, is dat ze deze kernwaarden zes maanden later op zichzelf moesten toepassen.

Eigen hachje

Natuurlijk: de opkomst voor de studentenraadsverkiezingen is al jaren veel te laag, de invloed beperkt zich tot instemming en advies en dan is het altijd nog maar de vraag of het bestuur de moeite neemt naar je te luisteren, laat staan je als volwaardig gesprekspartner te zien. Maar je kunt verwachten dat zij die zich aanmelden als kandidaat, dat doen vanuit een bepaalde overtuiging. Of dat nou daadwerkelijk idealisme is of omdat het zo lekker staat op je cv, je verwacht wel iets van de eerste stappen in de politiek.

Als dit op een goede dag in januari vies tegenvalt, wordt het kaf van het koren gescheiden. Wie is daadwerkelijk begaan met het functioneren van de studentenvertegenwoordiging, en wie is bij de eerste de beste stresstest enkel bezig zijn eigen imago te beschermen? Met het gebrek aan transparantie geeft de raad het slechte voorbeeld. Als onze meest politiek betrokken studenten zich al meer bezighouden met hun eigen hachje, wat moeten we dan überhaupt nog van deze studentenvertegenwoordigers verwachten?

Want wie kunnen we nog vertrouwen in de politiek als onze medestudenten nu al in exact dezelfde reflex schieten als een willekeurige Haagse partij die moet omgaan met dissidenten? Inhoudsloze verklaringen en de problemen worden onder het tapijt geschoven. Ondertussen vraagt de student zich eens te meer af wat die raden nou eigenlijk voor nut hebben. De usr brengt zo schade toe aan zichzelf en aan al die hardwerkende facultaire studentenraden.