Gisteren bleef ik per ongeluk de hele nacht wakker omdat ik te veel koffie had gedronken. Een tijd geleden stond er een ouderwets filterkoffieapparaat in de aanbiedingsfolder van de Action. Ik kocht hem omdat hij me deed denken aan Amerikaanse wegrestaurants uit de jaren zeventig, waar gezette serveerders af en toe langslopen om je mok bij te schenken. Sindien drink ik veel meer koffie. Geen probleem, dacht ik. Balzac dronk veertig koppen per dag en hij heeft heel mooie boeken geschreven.

Vorige nacht was er nergens een comfortabele plek in mijn bed te vinden. Buiten waaide het zo hard dat de plantenbakken op het balkon constant heen en weer schoven. Ik voelde een spanning die maar niet wegging. Af en toe stapte ik uit bed om een glas water te drinken of wat strekoefeningen te doen, maar het had geen zin. Inmiddels kijk ik naar buiten: de lichten gaan aan in het goedkope hotel aan de overkant van de parkeerplaats. Ik zie de wereld wakker worden.

Als je een nacht hebt doorgehaald, voelt het alsof je een geheim hebt

De hele dag loop ik verdoofd door mijn huis. Het idee is om 8 uur ’s avonds al naar bed te gaan, zodat ik ook meteen mijn slaapschema weer op de rails heb. Als ik boodschappen wil doen krijg ik een NL-Alert over de storm die blijkbaar over ons land raast. ‘Blijf binnen’, zegt het bericht. Ik twijfel of ik nog moet gaan en kijk in de koelkast. Er ligt nog een halve prei. Ik sleep mezelf naar de voordeur.

Buiten voelt het alsof Eunice mij herhaaldelijk in het gezicht slaat. Ik begin de storm inmiddels erg persoonlijk te nemen. Waarom moet mij dit nou weer precies vandaag overkomen? Verderop rijden twee uitgeruste jongens op skateboards. Ik weet niet zeker of ik hallucineer. Als je een nacht hebt doorgehaald, voelt de wereld aan alsof je droomt, alsof je een geheim hebt of iets illegaals aan het doen bent.

De skaters lijken allebei op Timothée Chalamet, een acteur die volgens een ex van mij heel aantrekkelijk is. Hij doet mij altijd meer denken aan een schilderij van een 19de-eeuwse tuberculosepatiënt dat ik ooit in het Rijksmuseum zag. Maar goed. Smaken verschillen.

Een van de jongens haalt een grote Action-boodschappentas tevoorschijn en vouwt hem uit in de wind. Meteen schiet hij over het asfalt en lacht nonchalant naar zijn vriend terwijl hij over de weg zeilt. Hij lijkt wel te zweven. Terwijl ik ze nakijk loop ik bijna tegen een lantaarnpaal aan. Ik neem mezelf voor om nooit meer zoveel koffie te drinken. Dan maar geen mooie boeken.

ILLUSTRATIE: DIDO DRACHMAN