Jonathan geeft een funkrave op de boerderij van zijn ouders in Abcoude. We dansen in een schuur versierd met tweedehands kerstverlichting en er lopen katjes rond tussen de hooibalen. Hij heeft een afspeellijst gemaakt met alleen maar obscure funkmuziek uit de jaren zestig en zeventig. 
“Hoe hebben je ouders het nieuws verwerkt?” vraag ik tijdens Get up (I Feel Like Being A) Sex Machine. Jonathan is een tijdje terug opgepakt wegens ‘verstoring van de openbare orde’ op Schiphol, bij een demonstratie van Extinction Rebellion. De groep milieuactivisten die vaak in het nieuws komt. Zijn ouders daarentegen zijn nogal pro-boer en waren de laatste tijd vaak op het Malieveld te vinden. “O, maar daar hebben we eigenlijk nooit ruzie over”, zegt Jonathan. “Alleen maar goede gesprekken.”

Hij kan dramatisch vertellen over zijn tijd in de cel: “Het is wettelijk voorgeschreven dat de gedetineerde voedsel krijgt dat aansluit bij zijn dieetwensen. Die dag waren er drie opties: een broodje met kipfilet, kaas of jam. Het probleem was dat veel demonstranten natuurlijk veganistisch zijn, waardoor er op het bureau een heus jamtekort ontstond. Een agent riep uiteindelijk zelfs in paniek uit: “Godverdomme, is de jam nou alweer op!?’’

Ik fantaseer tijdens Got To Give It Up (Pt. 1) hoe er in de plaatselijke Albert Heijn agenten ongeduldig in de rij staan te wachten, armen vol potjes abrikozenjam.

“En de hele familie staat achter je?” vraag ik ongelovig. Jonathan kijkt een beetje bedenkelijk en vertelt hoe er bij het laatste familieweekend een oudoom op hem af kwam lopen. De moeder van Jonathan had een paar dagen eerder trots op Facebook gezet dat het hele gezin was gaan protesteren, alleen bij verschillende demonstraties.
“Zo, dus jij was bij Schiphol?” vroeg de oudoom, tevens boer.
“Ja”, zei Jonathan. De oudoom viel bijna flauw.
“Je moest je schamen!”

“Ik snap wel ergens waar hij vandaan komt hoor”, vertelt Jonathan bij Give Up The Funk (Tear The Roof Off The Sucker). “Voor hem bestaat XR alleen maar uit witte hipsterstudenten uit de middenklasse. Bij de demonstratie op de Stadhouderskade werden er zelfs yogacursussen georganiseerd, dan ondermijnen we ook niet echt het heersende stereotype in de media dat we allemaal linkse gekkies zijn. Maar het is juist van essentieel (lees: levens-) belang dat er wederzijds begrip ontstaat, anders komen we nergens.”

Op het familieweekend concludeerden Jonathan en zijn oudoom, na een lang gesprek waar veel cijfers en feiten over stikstof- en CO2-uitstoot werden rondgestrooid, dat de geplande uitbreidingen van Schiphol zowel voor de boeren als voor het klimaat negatieve gevolgen zou hebben.

“Weet je wat ik toen besefte?” zegt hij. “Het is een beetje een dooddoener, maar we hebben met z’n allen veel meer overeenkomsten dan we denken.”
Jonathan loopt weg om een van de katjes te redden die op de geluidsinstallatie is geklommen en er niet meer af durft. Boogie Wonderland komt inmiddels uit de speakers. “Ik moet bijvoorbeeld de eerste persoon nog tegenkomen die een hekel heeft aan Earth, Wind & Fire!” roept hij over zijn schouder.