Waar ik het vroeger als klein mannetje altijd prettig vond om voetbal op tv te kijken, kan ik dat vandaag de dag niet meer. Nou, niet meer is misschien wat overdreven. In ieder geval niet meer met dezelfde passie en interesse als toen. Wat eraan ten grondslag ligt? Laat me je meenemen in het verhaal over hoe naar een stadion gaan mijn leven veranderde.

Als jonge jongen groeide ik op in een klein dorp vlakbij Leiden. Al snel toonde ik interesse in het voetbal, al hadden mijn beide ouders niet echt een passie voor de sport. Mijn vader wist echt wel wie de Champions League had gewonnen, maar een vraag naar de uitslag van Excelsior–Roda in de Eredivisie klonk voor hem als Chinees (mijn vader kan geen Chinees).

Toch ontwikkelde ik, mede via mijn klasgenoten op de basisschool, interesse in het spelletje voetbal. Omdat de dichtstbijzijnde profclub van het dorp Ajax is, en omdat daarom de meeste kinderen in je klas voor Ajax zijn, groeide ik op als kleine Ajacied. Ik keek de wedstrijden op tv. Als Ajax won was ik blij, als Ajax verloor was ik pissig. Een doodnormaal leven als Ajax-supporter zou je denken. Tot de dag in 2013 dat mijn moeder via werk kaartjes kon krijgen voor ADO–Utrecht. Voor mij, een kind van 12, werd dat mijn eerste wedstrijd ooit in een stadion. Dit bleek een kantelpunt in mijn leven.

Als Ajax won was ik blij, als Ajax verloor was ik pissig. Een doodnormaal leven als Ajax-supporter zou je denken

Voor het eerst voelde ik echte spanning voor een wedstrijd. De aanloop naar de wedstrijd, ernaartoe reizen, omhoog lopen bij het stadion: allemaal aspecten waarvan ik gelijk besefte dat je die niet ervaart als je de wedstrijd op tv kijkt. Ik was niet voor ADO noch voor Utrecht, maar de spanning in het stadion voelde ik wel. Je zag bij zowel de ADO- als Utrecht-supporters de passie voor de eigen club. Liedjes zingen, aanmoedigen, meeleven met de wedstrijd. De passie stroomde werkelijk waar van de supporters over op de spelers. De wedstrijd zelf eindigde in een relatief saaie 1-1, maar ik ging enorm voldaan naar huis. Ik had echt iets beleefd.

Sinds die dag vind ik weinig zo leuk als naar het stadion gaan. Over de jaren heen ontwikkel je een passie voor een club, waardoor je ook echt voor die bepaalde club naar het stadion gaat. Maar het is de passie binnen de muren van het stadion die voor mij het verschil maakt. Op tv krijg je dat nauwelijks mee. Ook maken stadionbezoeken jou tot de persoon die je nu bent. In het stadion draait het om veel meer dan voetbal. Denk aan de mensen die je elke week alleen in het stadion spreekt, de ervaringen die je opdoet als je het land doorreist naar uitwedstrijden, de passie die je voor een club ontwikkelt. Waar een tv-supporter zich dat moeilijk kan voorstellen, is het voor een stadion-supporter snel duidelijk: voetbal kijk je in een stadion en nergens anders.

Gauthier Ribiero