Wegwerpdocenten, doorschuifdocenten, maar ook: innovatiekrachten en onderwijsvernieuwers. Er is de afgelopen jaren zowel positief als negatief geschreven over juniordocenten.

Na de banja zaterdag wachtte er een verrassing. Sergey was shaslik aan het roosteren boven een vuurtje en kondigde aan dat we in het grote huis van het Wereld Natuur Fonds zouden eten.

Ik slenter met mijn fiets door Amsterdam. Zonder doel, zonder richting.

Ongeveer zes weken geleden ben ik hier echt begonnen met studeren. Het semester duurt ongeveer 4,5 maand, en je krijgt alle vakken tegelijk.

“In dit blok heb ik één vak: ethiek. Dat is echt niet leuk! Ik heb het gevoel dat het niks met mijn opleiding te maken heeft, of met wat ik later wil gaan doen. Het is saai en langdradig.

Ik haat relativeren, omdat het tijd kost en pijnlijk is om mijn eigen standpunt in te leveren.

Met enkele studenten stap ik de bus uit en we lopen samen naar de marktkraampjes. Ik heb meteen al een landelijk gevoel omdat de huizen aan de rechterkant slechts één verdieping hoog zijn.

Op het eerste gezicht dacht ik dat alleen buitenstaanders als ikzelf de vele regels en gebruiken van Japan moeilijk zouden vinden om te volgen.

Daar zaten we dan. Ons CIW-klasje na het laatste college van het jaar, op het dakterras van de VU. Een gevoel van melancholie gaat door me heen.

Ik zie Roos opbloeien / In haar open houding / is te verstaan / na regen komt zonneschijn. / Ik nam haar bij de hand

Na vier uur file rijden kom ik in de stromende regen aan in Bridgeport, Connecticut. Het laatste interview. De laatste week in de Verenigde Staten. De laatste keer voor heel veel dingen hier.

Het heeft weer klachten geregend bij het examen Nederlands. Het examen zou te lastig zijn en zelfs de auteurs wisten niet altijd de juiste antwoorden op de vragen die bij hun examen zijn gesteld.