Het is een gekke tijd. 17 maart werd bekend dat alle sportverenigingen gingen sluiten, waaronder dus ook mijn roeivereniging Nereus.

Veel diersoorten leven nog op dezelfde manier als pakweg 100.000 jaar geleden. Maar dat geldt niet voor de mens. We zijn onze biologie allang ontstegen.

Ik moet de laatste weken steeds denken aan Sheryl. Als ik naar de school van mijn zoontje rijd kom ik langs de flat waar ze woonde.

Vandaag zie ik voor het eerst mijn huisgenootjes uit New York weer.

Ik heb helemaal geen zin in kerst. Al dat gemaakt gezellig doen, terwijl lang niet iedereen in mijn familie goed met elkaar overweg kan en de spanning oploopt.

Thijs, die mijn column na de kerstvakantie overneemt, mailde me om te vragen of ik een keer koffie met hem wil drinken.

We stappen uit de bus en de koude wind blaast het haar al uit mijn gezicht, terwijl ik nog niet eens buiten ben.

Ik zit al de hele dag in de bibliotheek van mijn gebouw en ik heb eigenlijk nog niet naar buiten gekeken. Rond drie uur is het tijd om eindelijk overeind te komen voor een kop koffie.

If I could only collect my thoughts about how I feel here in the tiny village of Batamay, idyllically located at the confluence of the Lena and Aldan rivers, after these four weeks of campaigning i

Op 9 mei zijn we flink wakker geschud. Ik heb het al bijna een jaar lang in deze column over veranderingen om ons heen en over afwegingen die we moeten maken als we als VU willen sturen op de toekomst.

I have finals and don’t have enough time to analyze any socio-politically titillating topics in Dutch culture, but the Dutch are always asking me about their quirks.

As I am leaving the Spanish sun behind me, traveling back to the Netherlands, after a well-deserved holiday, I carefully open my inbox.