Mijn opleider zegt dat de hoogte van cijfers voor coschappen niet belangrijk is. Ik probeer hem te geloven. Hij wil niet dat wij proberen witte voetjes te halen. Hiermee hoopt hij ook de onderlinge competitiviteit aan te pakken. Voor mij, als jongste meisje met twee oudere broers opgegroeid in een wereld waar ik - dag in dag uit - probeer zo goed als of zelfs nog beter te zijn dan zij, is dit iets onbegrijpelijks. Maar mijn opleider vindt hoge cijfers halen onzin. 

Met deze informatie in ons achterhoofd storten wij, de co’s, ons in onze coschappen. Of er iemand zin heeft in een koffietje? Of we misschien nog ergens bij kunnen helpen? Ja, we vinden ook onderwerpen die we niet interessant vinden, superinteressant! Eigenlijk vinden we alles interessant en vooral datgene wat de arts doet die voor ons zit. Of hij nog eens wat meer zou kunnen vertellen over zijn huidige onderzoek? We glimlachen, knikken ja. We bereiden ons voor om precies de kennis te hebben die aansluit op zijn vakgebied. We sparren en hopen net die ene intelligente opmerking te maken die blijft hangen. Maar we zijn met zovelen, dus dan hoop je nog dat jij wordt gekoppeld aan die gevatte opmerking en dat je niet wordt verward met je collega. 

Dan hoop je nog dat jij wordt gekoppeld aan die gevatte opmerking

We horen de woorden nogmaals van onze supervisor: geen wittevoetenwerk. We slaan dit op in ons hoofd, maar verwaarlozen of negeren deze informatie en sluiten die af achter een potdicht deurtje. Aan het eind van mijn coschap behaal ik net als iedereen een 7. Ik voel mij net zoals toen ik elf jaar was en tafeltennis speelde tegen mijn broer. Ik stond met 7-1 voor. Dit duurde tot hij ontdekte dat hij ook ballen met effect kon spelen, waardoor ik uiteindelijk met 11-7 verloor. Ik kan mij nog herinneren dat ik wilde stampvoeten en dat ik mijn batje ergens op kapot wilde slaan. Dat het voelde alsof er, net zoals in stripboeken, een stoompje uit mijn oren kwam.

En om dit gevoel te voorkomen, glimlach ik, knik ik ja en vraag ik of nog iemand zin heeft in een koffietje. En mijn opleider, die praat voor mij nog steeds Chinees en de informatie zit vast achter het potdichte deurtje in mijn hoofd.