Als je na online colleges, thuiswerken, en beeldbellen met vrienden en familie wel klaar bent met naar je computerscherm kijken, zal je net als ik geen zin hebben in een online hospitatie. Twee van onze huisgenoten vertrokken helaas van onze eenheid, dus moesten we op zoek naar nieuwe huisgenoten. De pre-coronavorm van hospitaties, waarbij tien tot twintig man vanuit het hele land over de vloer komen, kon helaas niet doorgaan. We lieten ons inspireren door andere eenheden op Uilenstede en organiseerden een Zoom-hospitatie.

Omdat het veel tijd vergt om iedereen te spreken via Zoom, konden we minder mensen uitnodigen. Daarom creëerden we (ook geïnspireerd op andere Uilensteders) een manier om een strengere selectie te maken op de reacties op de hospitatie. We vroegen iedereen om een filmpje van zichzelf te maken zodat wij als huisgenoten een beter beeld konden krijgen van de persoon. Op basis van deze filmpjes zouden we gaan vergaderen over welke mensen we zouden uitnodigen voor een onlinegesprek. Door mijn uitstelgedrag keek ik pas de filmpjes een uur voor we zouden overleggen. Ik had niet beseft hoeveel reacties we zouden krijgen op de hospitatie-advertentie. Over de eerste paar personen dacht ik lang na, probeerde ik een afweging te maken van de voordelen en nadelen van de persoon en probeerde ik op een respectvolle manier op te schrijven of ik die persoon wel of niet als huisgenoot wilde hebben. Maar de tijd gaat snel als je wilt dat die langzaam gaat, en ineens had ik nog maar twintig minuten voor twintig personen. Ik betrapte mezelf erop dat ik door de haast mensen op een oppervlakkige manier ging beoordelen. De potentiële hospitanten kregen een ja of nee, een leuk of stom - niet een manier waarop ik zelf zou willen worden behandeld als hospitant.

Zonder computerschermen kun je toch beter aanvoelen hoe iemand is en of diegene bij je past

De hospitatie zelf liep een stuk gesmeerder dan de voorselectie. Het speeddate-systeem, waarbij de hospitanten vanuit huis belden via Zoom en de huisgenoten alle vijf kamers afgingen waar een laptop met de hospitant stond, werkte goed. Doordat de meeste studenten nu wel bekend zijn met beeldbelsystemen, konden we goed omgaan met de bekende ongemakken, zoals slechte internetverbinding, haperende beelden of slecht geluid.

Bij het nabespreken van de hospitatie waren mijn huisgenoten en ik het erover eens dat onze voorkeur toch uitgaat naar een real life hospitatie. Zonder computerschermen kun je toch beter aanvoelen hoe iemand is en of diegene bij je past. Maar de Zoom-hospitatie had ook voordelen. We hadden veel meer aanmeldingen van mensen die niet dichtbij Amsterdam wonen, en zelfs een paar Belgische mensen die op zoek waren naar een kamer in Amsterdam. Voor hen was het ideaal, omdat ze geen lange reis hoefden af te leggen voor een hospitatie. En nog een voordeel: deze manier is voordeliger, omdat we alleen drank en snacks voor onszelf hoefden te halen.

> Lees ook Roos' hospitatie-survivalgids