In het VU-restaurant overbruggen we de drieënhalf uur tot het volgende college. Vanochtend kwam ik een halfuur te laat binnen en het teleurgestelde gezicht van de docent houdt me meer bezig dan ik zou willen. “Ah joh, trek het je niet zo aan.” Een medestudent kijkt op van haar laptop. “Er waren toch wel meer laatkomers? Je hoeft je echt niet schuldig te voelen.”

Twee meisjes onderbreken ons gesprek. Ze vertellen dat ze rond het middaguur een toespraak organiseren over zingeving. Wij zijn van harte welkom. O ja, en er zijn gratis broodjes. Vooral op dat laatste slaan we aan. Het bijwonen van een christelijke lezing is namelijk best een schappelijke prijs voor een lunch, zeker vergeleken met het restaurant.
Zo komt het dat we even later zitten te luisteren naar een predikant. Hij heet Johan Visser en wil het vandaag met ons hebben over zonden. Zijn boodschap is dat we ons niet meer moeten schamen voor ons morele wangedrag. Wees blij dat je een zondaar bent! Accepteer je onvolmaaktheid en de vrijheid stroomt je tegemoet.

Dat morele schuldgevoel is volgens mij juist gezond

Mijn gratis broodje is op, dus ik kauw door op de woorden van de predikant. Zondigen is menselijk, daarover zijn we het eens. Anders dan bij dieren gaat er bij ons iets knagen wanneer we niet het juiste doen. Het begaan van een zonde geeft ons een kwelling die we het liefst ergens diep in de onderbuik wegmoffelen.
Dat morele schuldgevoel is volgens mij juist gezond. Onze natuurlijke afkeer van zondigen motiveert ons om onze levensstijl aan te passen ten gunste van het algemeen belang. Vegetarisch eten, minder vliegen, afval niet in de natuur laten slingeren; ethisch handelen houdt onze wereld leefbaar.

In de woorden van de predikant proef ik echter de hippe opvatting dat dit allemaal maar iets is voor ‘deugers’. Zonden worden tegenwoordig schouderophalend aanvaard, zodat we die heerlijke carpaccio of welverdiende vliegvakantie niet hoeven te laten schieten.

De predikant is klaar. Na het applaus is er ruimte voor vragen. Ik heb er wel een paar. Zou het kunnen dat er een essentieel verschil zit tussen het erkennen en het accepteren van je eigen onvolkomenheid? En dat die acceptatie een vrijbrief is om er maar niks aan te doen? En dat dit op termijn onze ondergang kan betekenen?
Maar ik krijg mijn vragen niet gesteld. Ons volgende college begint namelijk binnen een paar minuten en ik wil eigenlijk niet te laat komen.

ILLUSTRATIE: DIDO DRACHMAN