Het schrijven van een blog is een van de raadstaken die voor mij geen prioriteit hebben. Alle nieuwe taken geef ik altijd voorrang, oeps! En daarom staat deze deadline me ook niet helder voor de geest. Gelukkig herinnert Alyssa mij eraan tijdens onze vergadering. “Deadline?” vraag ik. Begrijp me niet verkeerd, ik haal mijn deadlines altijd: soms last minute, nooit te laat. “Alyssa, welke bedoel je?” “Je Ad Valvas-blog!” roept ze. Er valt een stilte. Ik kijk onze ambtelijk secretaris aan. “Jean”, zeg ik (ik kort haar naam altijd af, doen wij allemaal wel). “Heb jij niet iets waarover je zou willen bloggen? Schrijf het lekker van je af!” probeer ik. Ze glimlacht: “Wanneer moet het ingeleverd worden?” vraagt Jean aan Alyssa. Ik krijg ergens hoop, ontspring ik de dans dit keer? Maar helaas.

Over Jean gesproken, onze Jeannetta. Naast haar functie als ambtelijk secretaris van de universitaire studentenraad is zij zo veel meer: redder, helper, bibliotheek, steunpilaar, klaagmuur, zorgzame moeder: onze ogen, handen én voeten. Zo kan ik nog wel twee pagina’s wijden aan wat ze voor onze raad betekent, maar ook voor mij persoonlijk.

In mijn eerste raadsjaar (twee jaar geleden) vroeg ik als groentje alles aan Jean. Hoe moet dit, Jean? Hoe stel je een beleidsnotitie op, Jean? Wie moet ik contacteren voor dit dossier, Jean?

Jeannetta legt altijd met veel geduld alles uit. Alles, ook aan mijn collega-raadsleden. De studentenraad beslist zelf over de inhoud en koers van een dossier. Jean bepaalt inhoudelijk niet mee, alleen als wij hier specifiek om vragen. Soms kijkt ze wel moeilijk, haar gezicht verraadt dan dat ze hier iets van vindt. “Jean, wat vind jij hiervan?” vragen we dan. “Nou jongens, hebben jullie hieraan gedacht?” Of: “Dit was toen, drie jaar geleden, zo besproken.” Essentiële details verschaft ze dan, die ons uiteindelijk vaak voor een andere koers laten kiezen. Soms steekt ze haar vinger op, dan weten we hoe laat het is: er komt een belangrijk detail, een belangrijk inzicht aan.

Als Jean er niet was, zou de continuïteit helemaal wegvallen

Continuïteit, continuïteit, continuïteit. Dit is zo belangrijk, vooral voor de studentenraad. Ik merkte dit jaar dat bepaalde afspraken of beloftes, voorafgaand aan een instemming, soms niet werden nagekomen. Die oude beloftes staan uiteraard niet meer zo goed op het netvlies van de organisatie, waardoor ze niet worden nagekomen.

Voor een nieuwe studentenraad die in september weer moet beginnen met allemaal ‘groentjes’ kan dat enorm lastig zijn. Je moet van meet af aan scherp opkomen voor de belangen van studenten, maar aan de andere kant zit je zelf in een lastige en zware leerfase.
Als Jean er niet was, zou de continuïteit helemaal wegvallen. Wiens verantwoordelijkheid is het eigenlijk om de gemaakte afspraken te waarborgen, de verlopen regelingen te verlengen? De organisatie vind ik, die moet dat doen.

Maar onze raad heeft dit jaar best vaak moeten aankaarten dat dingen anders moeten. Ik denk dan een andere werkwijze, of dat we weer een reeds gemaakte afspraak uit de kast moeten trekken om te laten zien dat de organisatie dit toch écht beloofd heeft.

Dit jaar waren wij hiertoe heel goed in staat omdat onze raad bestaat uit vier oud-gedienden en drie leden met ervaring bij facultaire studentenraden. Deze continuïteit heeft een zichtbaar positieve invloed op ons functioneren. Vandaar dat ik nog een derde jaar doorga als USR-lid.

Vandaar dat ik nog een derde jaar doorga als USR-lid

Het is geen onwil vanuit de organisatie, de VU heeft geen slechte intenties, daarvan ben ik overtuigd. Ik zie immers elke dag hoe hard onze universiteit werkt voor haar studenten. Maar je moet wel je prioriteiten kunnen stellen. Het is voor ons als medezeggenschap soms vervelend dat de organisatie andere prioriteiten stelt dan wij, maar het is niet anders.

Onze prioriteiten voelen dan als tijdelijk ondergesneeuwd, net zoals mijn deadline voor deze blog. Maar zie hier: uiteindelijk is-ie er. En zo gaat dat ook met onze prioriteiten. Als we er maar lang genoeg en hard aan werken, komt het wel goed. Dat komt het altijd.

Sumeyye Dalkiran
Algemeen raadslid
s.dalkiran.usr@vu.nl