Dagboek van een studentenpsycholoog – traject van student M.M.

We spreken elkaar voor de intake online, hij zit achter een laptop in een donkere kamer en ik kan zijn gezicht niet goed zien. Hij vertelt me met horten en stoten dat hij steeds meer last krijgt van angst om te spreken, stress en somberheid. Die klachten belemmeren hem om goed deel te nemen aan zijn studie en zijn cijfers lijden eronder. Hij is gevlucht uit een oorlogsgebied met zijn gezin en wil graag verder studeren in Nederland. De taal is een probleem. Zie je maar eens goed en academisch uit te drukken in het Nederlands wanneer je dat pas drie jaar geleden hebt geleerd.

Na samen de problemen te hebben verkend, leg ik hem in het gesprek erna uit dat we gedachte- en gedragspatronen kunnen proberen aan te passen. Hij wordt stiller en trekt een bezorgd gezicht. Ik zie de emotie oplopen en vraag hem wat hem dwars zit. Er vloeien tranen en hij geeft toe dat hij er niet op vertrouwt dat dit zal helpen. Hij is moedeloos en voelt zich alleen in het ervaren van zijn klachten.

'Ik kan weer vertrouwen op mezelf in plaats van op geluk'

Tijdens de sessies die volgen bespreken we steeds welke stappen hij kan zetten en waarom. Hij stelt vragen om het goed te begrijpen en is ondanks zijn zorg dat niets hem kan helpen, gemotiveerd om het te proberen. Als ik hem de keer erna zie, lijkt hij wel een meter gegroeid te zijn en hij staat trots rechtop. Hij heeft de experimenten die we hebben bedacht uitgevoerd, mét succes. Het lukte hem om in college vragen te stellen aan de docent, andere studenten erop aan te spreken dat ze hem afleiden met hun geklets en om op te komen voor zijn mening in werkgroep. Beetje bij beetje is hij zich anders gaan gedragen; hij gaat zijn angst niet langer uit de weg. Het was lastig en spannend, maar hij heeft patronen doorbroken die hem eenzaam en onzeker maakten. Samen zijn we blij verrast over zijn succes. Dit smaakt naar meer!

Op onze vijfde en laatste afspraak brengt hij een klein cadeau voor me mee. Hij geeft me een voorwerp dat hij mee naar tentamens nam voor geluk, zijn ‘lucky charm’. “Deze heb ik niet meer nodig, ik wil het je geven als aandenken en als dank. Ik kan weer vertrouwen op mezelf in plaats van op geluk.” Ik ben ontzettend trots op hem en hoop dat hij dat heeft gevoeld.

Gepubliceerd met toestemming van student M.M.

Anemoon Ankum
Studentenpsycholoog