In de spiegel zie ik hoe een bibberende rechterhand een tondeuse tegen de zijkant van mijn hoofd zet. De eigenares van de hand is een meisje dat opgeleid wordt aan de Nederlandse Kappersakademie. Ik laat me hier vaak knippen. Niet alleen uit financiële overwegingen, maar ook omdat elk bezoek een ervaring op zich is.
De eerste plukjes liggen inmiddels op de vloer. Eerlijk gezegd zie ik in de spiegel nog weinig verandering. “Ik vind het wel een beetje spannend hoor, met die tondeuse”, verklaart het meisje. Ze zit in haar eerste jaar.

Bij de Kappersakademie oefenen studenten de eerste periode op poppen met pruiken. Die reageren zelden op de vraag of ze nog wat leuks gaan doen in het weekend en daarom worden ze al snel ingeruild voor echte mensen. Na twee jaar zijn de kappers in opleiding geknipt voor het echte werk.

‘Ik vind het wel een beetje spannend hoor, met die tondeuse’

Mijn bachelor blijft vooral hangen in de poppen-en-pruikenfase. Ik word geacht mijn scherpzinnige oordeel op te schrijven in een essay dat nooit zal worden gelezen door de mensen op wie ik kritiek heb. Dat is lekker makkelijk. Iemand in het echte leven de waarheid vertellen is van een heel andere orde, zeker voor een conflictvermijdend iemand als ik.

Neem nou mijn vorige kappersbezoek. Dat liep uit omdat ik het toch nog wat korter wilde hebben. Haastig rondde het meisje dat mij toen knipte haar werk af, terwijl alle medestudenten op ons aan het wachten waren. Toen ze hoopvol vroeg of het nu wél goed was, vond ik het eigenlijk alsnog te lang. Dat durfde ik niet te zeggen, waardoor mijn kapsel wekenlang merkwaardige proporties had.

Vandaag dreigt hetzelfde te gebeuren, want het meisje met de trillende handen scheert maar een paar millimeter haar weg. Maar moet ik haar nou echt nóg onzekerder maken? De oplossing loopt het spiegelbeeld in. Een vrouw van in de veertig komt poolshoogte nemen. Zij is de docent van het meisje.

“Ben jij al klaar met de zijkanten?”
“Ja, mevrouw.”
“Meneer, zijn de zijkanten zo goed?”
“Eigenlijk mag het nog wel iets korter”, zeg ik.
“Dat dacht ik al. Je doet het fout. Je moet minder bang zijn met de tondeuse.”
“Sorry, mevrouw.”

De kappersdocent ontfermt zich vervolgens over mijn ‘zijkanten’ gedurende een behoorlijk ongemakkelijke stilte. Het meisje en ik kijken in de spiegel. De docent is niet bang om iemand te scheren als dat nodig is. Daar kunnen wij nog wat van leren.

 Illustratie: Dido Drachman