Met het einde van corona in zicht ontstaat er ruimte om te reflecteren. Zelf denk ik terug aan de begintijd, toen alles nog nieuw was. Het viel me zwaar om naar het nieuws te kijken of elke dag een NOS-update te krijgen over het aantal coronaslachtoffers. Ik keek liever weg, ik wilde het niet weten, maar wegkijken werd onmogelijk. Mensen werden ziek en corona had een direct effect op mij en de mensen die dicht bij me staan. Nu ik hierop terugkijk zie ik dat dit een sterk effect op me had omdat ik het niet gewend ben dat ik niet kan wegkijken.

Tv uitzetten

Toen de Black Lives Matter-beweging in het nieuws kwam, merkte ik op hoe gemakkelijk ik kon wegkijken. Ik dacht: o wat erg en wat goed dat er wat gebeurt’ en zette daarna met een gerust hart de TV uit.

Want ik kan wel wegkijken van racisme. Ik wil graag bijdragen, een bondgenoot zijn, leren en helpen. Maar aan het eind van de dag kan ik mijn tv uitzetten, mijn veilige kamer opzoeken en vergeten wat er in de wereld speelt. Ik kan racisme vergeten en dat is mijn privilege.

Ik kan me bewust worden van mijn privileges

Maar voor mensen die elke dag structureel racisme en discriminatie meemaken is dit niet mogelijk. Voor deze mensen blijft het bestaan, het leeft in hen voort ook nadat hun tv uitstaat. Ik kan niet spreken voor mensen die deze ervaringen hebben, maar ik kan wel iets doen. Ik kan me bewust worden van mijn privileges, kritisch naar mezelf kijken en hiernaar handelen. Ik kan kritisch zijn op wat ik hoor en zie, blijven nadenken en me uitspreken om zo het gesprek over racisme in stand te houden. Ik kan wegkijken, maar ik kan ook ervoor kiezen dit niet te doen.