Aan het einde van elk semester stromen de smeekbedes mijn inbox binnen: ‘Beste Thijs, voor verbetering van de kwaliteit van het hoger onderwijs is het oordeel van de student onmisbaar. Daarom verzoeken we je bij deze nogmaals om een aantal vragen over deze cursus te beantwoorden.’
Medezeggenschap in het hoger onderwijs. Dat hebben onze studerende voorgangers tijdens de bezetting van het Maagdenhuis in 1969 toch maar mooi voor elkaar gekregen. Jammer dat niemand er gebruik van maakt.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet heb gestemd bij de studentenraadsverkiezingen. Ik weet ook niet wie in de universitaire studentenraad zitten en mijn herinneringsmails voor vakevaluaties laat ik vaak ongelezen. Ik ben niet de enige. Wiens idee was het ook in godsnaam om vakevaluaties op te sturen als je de toets al hebt gemaakt? Oftewel op het moment dat je werkelijk niets meer aan eventuele veranderingen hebt, tenzij je een herkansing moet doen.
Kan het niet gewoon halverwege het vak? Onlangs hoorde ik van een docent van mijn faculteit dat docenten evaluaties niet mogen inkijken als er minder dan vijf respondenten zijn, wegens privacyredenen. Dus als jij een van de weinigen bent die het wél doen, is het misschien alsnog zinloos.

‘Er zijn mensen die verwachten dat ze hun diploma bij een pak melk krijgen’

Maar goed, onhandige beslissingen van het bestuur daargelaten, ik ben dus niet altijd een modelstudent geweest. Misschien moeten we voor de verandering af en toe eens aan studentevaluaties doen. Wat voor verhalen zouden er dan naar boven komen? Ik weet niet of ik het mag zeggen van de studentenvakbond SRVU, maar er zijn ook mensen die, zoals een vriend van mij dat ooit zo mooi zei: “verwachten dat ze hun diploma bij een pak melk krijgen.”

Zoals die jongen bij wetenschapsfilosofie. Er was een enthousiaste docent aan het woord over het onderwerp waarvoor hij járen had gestudeerd en toen stak deze jongen zijn hand op voor de volgende vraag: “Oké…, dus stel dat ik voor de eindtoets een 4,7 haal en voor de paper een 6,3, die dan voor veertig procent meetelt, haal ik dan dit vak?” (Nogmaals: dit was wetenschapsfilosofie - geen wiskunde A!). Als hij nou meer vragen stelde over de inhoud van de colleges, dan was het met dat cijfer sowieso wel goed gekomen.

Ander voorbeeld: ik kende een meisje dat helemaal naar de universiteit kwam om daar - in de collegezaal - twee uur lang Buzzfeed Quizzes in te vullen om erachter te komen wat voor soort pompoen ze was. Ik begreep het gewoon niet. Er was geen aanwezigheidsplicht, waarom zou je dan helemaal hier naartoe komen om dat te doen?

Medezeggenschap of niet. De kwaliteit van hoger onderwijs is een verantwoordelijkheid voor ons allemaal. Er hebben heel wat mensen voor gevochten. Vul die evaluaties gewoon in. Het kost letterlijk vijf minuten.

ILLUSTRATIE: DIDO DRACHMAN