Op een avond wil ik The Hand of God zien, de nieuwe film van Paolo Sorrentino. De Italiaanse regisseur zou twee uur lang een ronddwarrelende vuilniszak kunnen filmen en ik zou er waarschijnlijk met tranen in mijn ogen naar kijken. Ik ben erg fan. In de woonkamer, na het avondeten, vraagt een huisgenoot of hij mij gezelschap mag houden. Hoe meer mensen de films van Sorrentino zien, hoe dichter we bij de wereldvrede komen, denk ik zo, dus ik vind het prima.
“Zullen we dan maar naar mijn kamer gaan?” vraag ik opgewekt.
“Kunnen we die niet gewoon hier kijken?” zegt de huisgenoot. “We zitten er nu toch al.”

‘Het werk van Paolo Sorrentino is niet ‘gezellig’ en je zet het ook niet gewoon op’

Ik kijk hem verbijsterd aan. De woonkamer? Waar iemand met rammelende pannen aan het koken is? Waar je niet eens de lichten helemaal uit kunt doen voor de echte bioscoopervaring? Waar elk half uur schreeuwende testosteronkanonnen van de plaatselijke roeivereniging naar binnen lopen?
“Waarom niet?” zegt hij laconiek. “Dat is toch gezellig. Zet ’m gewoon op.”
Voor ik kan reageren moet ik een paar keer rustig ademhalen om mijn emoties onder controle te krijgen.
“Het werk van Paolo Sorrentino is niet gezellig en je zet het ook niet gewoon op (ik maak airquotes). Het is godverdomme niet Rambo IV of zo!”
De huisgenoot gooit zijn armen in de lucht.
“Oké vpro-flowerboy, dan kijken we hem wel bij jou.”

@vproflowerboy is zo’n Instagram-account dat typische uitspraken van een bepaalde Nederlandse subcultuur documenteert. In dit geval de alternatieve randstedeling, die met zijn Museumjaarkaart en superieure smaak in films neerkijkt op het onwetende gepeupel. Er zijn veel meer van dit soort accounts en ze zijn erg populair. Ik denk omdat ze confronteren: je veronderstelt een tamelijk uniek individu te zijn, maar dan blijkt er een heel stereotype van jouw doen en laten te bestaan. Dat is pijnlijk en daarom grappig.

Nu ben ik best tolerant over andermans smaak (wat mij betreft mag je de hele avond The Masked Singer kijken als jij daar gelukkig van wordt), maar er zijn grenzen en bij het voorstel om een bloedmooie arthousefilm te kijken in een rumoerige woonkamer is die grens bereikt. Dan ben ik maar een VPRO-flowerboy. Voor Sorrentino en de wereldvrede is dat een klein offer.

The Hand of God is overigens prachtig. Halverwege de film draai ik mij om naar de huisgenoot, om hem uitgebreid in te wrijven dat ik gelijk had en de film in mijn kamer veel beter tot z’n recht komt. Hij heeft zijn ogen dicht en zijn gezicht kantelt langzaam naar beneden, alsof hij heel diep nadenkt. Dan legt hij zijn hoofd op de armleuning van mijn bank en beweegt niet meer. Smaken verschillen.

ILLUSTRATIES: DIDO DRACHMAN