Opgroeien in Nederland is opgroeien in een land waar je vrij bent om te zeggen wat je wilt. Als jong meisje heb ik mij dit niet altijd gerealiseerd. Ik zei wat ik dacht en vond, zonder daar verder bij stil te staan. Totdat ik op mijn tiende in de zomervakantie kennismaakte met het prachtige Iran, het geboorteland van mijn vader.

Vanaf die zomer had ik er een extra familie bij, een die ik nu ook echt kende en die mij en mijn zus met open armen had ontvangen. Ze lachten hard om de grapjes die we in gebrekkig Farsi maakten en ze maakten ons wegwijs in de voor ons nieuwe cultuur.

Op een dag reden we door Teheran in een van de vele Peugeots 206. “Nu even niets zeggen, maar ik ga straks vertellen waar die auto voor is”, zei mijn tante terwijl ze naar een specifieke auto wees. Mijn eerste gedachte was om toch iets te zeggen, want ik mag toch gewoon zeggen wat ik wil? Toen de auto voorbij was, vertelde mijn tante dat het een auto van de regering was, waarin de geheime dienst afluisterde of er in de voorbijrijdende auto’s iets negatiefs over de regering gezegd werd.

Binnen een paar dagen ging ik dus van het ene naar het andere uiterste. Van alles durven zeggen wat ik wilde, naar bang zijn om iets verkeerds te zeggen in de auto. Zo werd mijn mond voor het eerst gesnoerd.

Maar hoe maak je een gesnoerde mond weer open? En hoe verzamel je de moed om op te komen voor je rechten en vrijheden? Dat is behoorlijk lastig.

Een aantal vrouwen in Teheran is hier ruim anderhalve maand geleden mee begonnen. Op dit moment zijn het niet alleen vrouwen meer die protesteren. Het is niet alleen Teheran waar protesten plaatsvinden. Het is zelfs niet alleen Iran waar geprotesteerd wordt. Overal ter wereld knippen mensen hun haren af, wordt protestkunst massaal gedeeld en komen mensen met duizenden bijeen om te demonstreren met de woorden “Zan, zendegi, azadi”, ofwel “Vrouw, leven, vrijheid.”

'Ik wil niet toegeven aan de poging van het Iraanse regime om mijn mond voor de tweede keer te snoeren'

Wat ook niet meer binnen de grenzen van Iran blijft, is de controle die het Iraanse regime over haar bevolking wil hebben. Iraanse Nederlanders worden gefilmd op protesten en hebben het gevoel dat ze in de gaten gehouden worden door Iraanse autoriteiten. Daarom twijfelde ik of ik wel naar protesten moest gaan, of over Iran moest schrijven. Ik wil mijn familie daar niet in een lastig parket brengen. Tegelijkertijd wil ik niet toegeven aan de poging van het regime om mijn mond voor de tweede keer te snoeren.

Ik wil mijn stem laten horen, op welk gebied dan ook. In de USR, in Ad Valvas en op sociale media.

Rebecca Maayeshi
coördinator Organisatie & Financiën
usr.rebecca.maayeshi@vu.nl