De staat South Australia was al maanden zonder covid-besmettingen, maar vorige week maandag brak er een cluster van infecties uit. Dat verspreidde zich via een bewaker van een quarantainehotel, waar Australiërs verblijven die naar Australië terugkeren. De overheid kon geen verband vinden tussen de geïnfecteerde personen en dus brak de pleuris uit. Binnen een paar seconden was het wc-papier in de supermarkt op. Op het werk werd gehuild. ‘Devastating!’ vonden ze het. Thuis werd er ook gehuild. De feesten en vakanties, waaraan maandenlange organisatie was voorafgegaan, werden gecanceld. Mijn vrienden postten massaal foto’s op Instagram om mensen op te roepen de corona-instructies streng na te leven. Binnen één dag veranderde South Australia van een coronavrije omgeving in de staat met de strengste lockdown. Een avondklok zou als een droom zijn. Met 38 graden zitten 1,7 miljoen mensen op slot in hun huis. Honden kunnen zichzelf binnen uitlaten. Zelfs in kleine dorpjes in de outback (40 graden Celcius), 1000 kilometer van een coronabesmetting vandaan, mogen mensen geen stap buiten de deur zetten. Er werd agressief met vingers gewezen. Mensen hielden elkaar scherp in de gaten. Overal werd gecontroleerd. We hadden twee (!) besmettingen per dag.

Binnen één dag veranderde South Australia in een staat met de strengste lockdown

Ook ik raakte in paniek. Het feit dat de overheid mijn leven voor de komende periode zou bepalen, gaf me een machteloos gevoel. De hysterie om mij heen, waarmee ik me niet goed kon identificeren, maakte me claustrofobisch. Ik voelde me eenzaam op 15.000 kilometer afstand van mijn familie. Door mijn ondertussen lange verblijf in Australië reageerde ik overdreven emotioneel en labiel. Ik wilde naar huis. Maar ik mocht mijn huis niet uit, dus ook niet naar het vliegveld. Mijn roze bril, waarmee ik zolang naar mijn avontuur hier keek, was ineens niet meer zo roze. Het Australische stopwoord ‘like’ vond ik maar wat geinig, plots vond ik het vervelend. Ik vluchtte net voor de lockdown naar een afgelegen buitenhuis van vrienden: een boerderij in de natuur. Dit werd door mijn huisgenoten niet gewaardeerd. Zij wilden kerst met hun ouders vieren. Zij konden de begrafenis van hun opa niet bijwonen. In het ziekenhuis stierven mensen in hun eentje op de afdeling. En ik koos ervoor de stad te ontvluchten.

Deze hotelbewaker heeft duizenden harten gebroken

De quarantainehotelbewaker bleek te hebben gelogen over zijn andere baantje in de Woodville Pizza-bar. Hij maakte deel uit van een illegaal drugshandeltje. Zodra dit bekend werd, ging binnen een uur de rating op Google van Woodville Pizza van 5 sterren naar 1 ster. Die avond blokkeerde Facebook de online pagina van Woodville Pizza omdat ze het hoge aantal berichten/spam op de pagina niet meer konden verwerken. Als je geïnteresseerd bent in haat – schuilend onder mensen in paniek – dan moet je die pagina lezen.
De bewaker bleek een minderjarige jongen te zijn. Volgens mijn vrienden heeft deze jongen er persoonlijk voor gezorgd dat er duizenden harten zijn gebroken, dat er ontelbaar groot verdriet is geleden en zelfs levens zijn verwoest. Als ik hen vertel dat mijn vrienden in Nederland met corona besmet zijn, reageren ze verward en beginnen ze snel ergens anders over. Dat past niet in het plaatje.

Ik vind het niet gepast mee te praten over wat het bij mij losmaakte om twee dagen binnen te zitten

Nog geen 48 uur later wordt tijdens een persconferentie bekendgemaakt dat de lockdown alweer is opgeheven. Ik was inmiddels teruggekeerd naar de stad. Die avond in onze tuin bespreken we wat we van deze intense lockdown hebben geleerd. Mijn huisgenoten zijn trots op South Australians; ze hebben - samen - voor elkaar gestreden. Ook gaat het over het meer kunnen waarderen van dingen. Ik houd me echter stil. Mijn familie en vrienden in Nederland zitten al bijna een jaar in een lockdown. Misschien niet zo streng als deze, maar naar wat ik meekrijg, is het niet altijd even makkelijk. Ook zit ik midden in het laatste seizoen van The Crown waar Diana zich in een jarenlang durende lockdown bevindt. Ik vind het niet gepast mee te praten over wat het bij mij losmaakte om twee dagen binnen te zitten. Ik vind de gehele situatie vervelend. Aan de andere kant is corona is nu wel weer onze staat uit. Misschien was deze hysterie wel nodig.

Achtergrondinformatie

Het grote verschil tussen Australië en Europese landen wat betreft covid-19 komt hierop neer: Europa heeft veel inwoners, alle landen zijn geografisch nauw met elkaar verbonden en overal gelden andere regels. De overheid geeft adviezen en als burgers zich er goed aan houden, heb je in Nederland in een gunstig geval minder dan 1000 besmettingen per dag en een R-cijfer onder de 1.
Australië is een afgesloten eiland. De verspreiding van het coronavirus kan men hier goed observeren en reguleren. Zodra iemand besmet raakt, moeten per per direct zo’n 4000 mensen in zijn/haar omgeving in quarantaine. Een strenge lockdown maakt dat Australiërs het R-getal niet kennen en het aantal besmettingen per dag onder de 0 blijft.