'Mijn ouders gaan scheiden, ik maak me zorgen om mijn jongere zusje dat nog thuis woont. Er is altijd ruzie.'

Ruziënde ouders

Een echtscheiding is een heel nare gebeurtenis voor kinderen. Het moet een intense, wellicht verwarrende periode voor je zijn en ik kan me goed voorstellen dat dit gepaard gaat met verschillende emoties als verdriet, pijn en boosheid. Jij maakt je daarnaast zorgen om je zusje. Dat lijkt me terecht. Je zusje is vooral gedupeerd omdat ze nog thuis woont en constant wordt blootgesteld aan de ruzies van je ouders. Je zusje boft met iemand als jij die zich om haar bekommert. Wat goed dat jij op jouw beurt weer hulp zoekt en op deze manier een weg zoekt om de schade te beperken.

Scheidingen komen veel voor: in Nederland strandt 1 op de 3 huwelijken en maken 70.000 thuiswonende kinderen per jaar een scheiding mee (bron CBS, 2018). Helaas gaan scheidingen vaak gepaard met spanningen, ruzie en veranderingen in leefsituatie. Als kinderen daaraan worden blootgesteld kan dat op korte en lange termijn negatieve gevolgen hebben of zelfs traumatisch zijn. Zeker als er onvoldoende bescherming is of steun van de ouders zelf en de omgeving. Dat lukt echter vaak niet en zo ook niet bij jouw ouders. Je ouders nemen nog geen verantwoordelijkheid en moeten hierop gewezen worden. Wat nog niet duidelijk uit je vraag naar voren komt, is de ernst van de ruzies, de reactie van je zusje hierop en of je ouders zich bewust zijn van het effect van hun ruzies.

Wat je zusje betreft kun jij met haar praten en proberen te achterhalen hoe dit voor haar is en wat haar reactie op het gedrag van jullie ouders is. Het delen met elkaar kan jullie beiden in deze situatie helpen. Samen sta je letterlijk sterker door elkaar een luisterend oor te bieden en te steunen.

Wat je ouders betreft is de eerste vraag is of ze onbewust zijn of onbekwaam. Als ze zich bewust van zijn van hun verantwoordelijkheden en niet in staat zijn om de effecten van de scheiding te beperken, is er begeleiding nodig, zodat ze kunnen leren hoe ze met hun negatieve gevoelens kunnen omgaan zonder dat dit ten koste gaat van anderen.

De tweede vraag is wie dit gesprek met hen aangaat. Dit hoef jij niet zelf te doen, dat is een persoonlijke keuze. Het moet vooral iemand zijn die over de vaardigheden daarvoor beschikt, die zich daar goed bij voelt en door hen wordt gehoord. Is er een dergelijk persoon in je omgeving, een goede vriend, buren of een van je tantes of ooms? Zo niet, dan kun je er ook voor kiezen een professionele instantie in te schakelen. Je huisarts kan je verwijzen naar een instantie of je kunt ter plekke praten met de praktijkondersteuner van huisartsen voor geestelijke gezondheidszorg. Je zusje kan ook naar het wijkteam gaan. Veel sterkte gewenst!

> Heb je ook een vraag voor VU-psycholoog Leonore de Wit? Mail naar kopzorgen.advalvas@vu.nl. Je blijft anoniem.