De laatste maanden van je opleiding zijn altijd chaotisch, denk ik. Met een scriptie die constant boven je hoofd hangt, zoek je naar je volgende stap: een master, een tussenjaar of misschien wel al “een slaaf van de maatschappij worden”, zoals een collega grapte. Het 'coronagedoe', zoals de pandemie vaak bagatelliserend genoemd wordt, maakte deze chaos nog wat groter en slokte mijn laatste maanden als bachelorstudent op. Onbewust had ik mijn laatste echte college geskipt voor 'een meerdaagse activiteit om onze praktische vaardigheden te ontwikkelen' – een skitrip wel te verstaan – en de eerstvolgende keer dat ik mijn (ex-)medestudenten weer in het echt zag, was tijdens de afscheidsborrel.

Na het hoger onderwijs ben je ineens een soort van écht volwassen

We hadden wel online colleges, online werkgroepen, online voortgangsgesprekken en een online colloquium, maar van het woord 'online' krijg ik ondertussen een beetje de kriebels. Daarnaast weegt het bij lange na niet op tegen de VU-taferelen, die onbewust mijn dagelijkse routine waren geworden: je dag beginnen luisterend naar de draaideurfrustraties, omdat iemand er weer met een te grote rugzak toch nog tussen wilde springen. Net een paar seconden voor college begint aanschuiven op een voor jou vrijgehouden plekje. In de pauzes van die colleges je gebrek aan slaap compenseren met vijftigcentkoffie en geïnformeerd worden over wat je de vorige colleges hebt gemist door de groep eeuwig geduldige meiden, die vaak als collectief te vinden waren op de 12e etage van het hoofdgebouw of tussen de snacks in de Spar. Een van die meiden heeft ondertussen al een auto en een fulltime baan, een ander gaat zo ongeveer voor het eerst in haar leven rustiger aandoen en een half tussenjaar nemen, weer een ander update ons ongeveer elke dag over haar nieuwe toekomstplan. Maar ook gaat er één wel door met het plan dat een groot deel van ons voor ogen had. 

Na de basisschool ga je allemaal naar de middelbare school en na de middelbare bijna allemaal naar het hoger onderwijs, maar na het hoger onderwijs lopen de plannen ineens mijlenver uiteen en ben je ineens een soort van écht volwassen. Die weg naar volwassenheid zal me nog wel ingewreven worden wanneer mijn vriendinnen van de VU over twee weken samenkomen met mijn vriendinnen uit het dorp waar ik geboren en getogen ben voor mijn 21-diner, iets dat ondertussen bijna zo traditioneel is als spijkerpoepen. Nog even terugblikken op waarschijnlijk mijn meest en geheid mijn minst sterke momenten voor we beginnen aan onze eigen toekomst, die hopelijk nog altijd overlapt – maar dan met lekkerdere koffie en een iets vaster ritme. Althans, schrap dat laatste maar.