Wat ik mijzelf graag vertel in deze tijd is dat ik toch al geen leven zou hebben gehad, ik moest namelijk mijn thesis schrijven. De horrorverhalen van huisgenoten hadden mij ongerust gemaakt. Het zou een proces zijn waar je drie lentemaanden alleen in een kamer moet zitten, terwijl anderen wel allemaal leuke dingen kunnen doen. Dit is dus anders gelopen. Iedereen zat die drie lentemaanden alleen op zijn kamer. Het voelt alsof de samenleving uit solidariteit met mij en mijn scriptie ook haar sociale leven heeft opgeofferd.

Afschaffen die scriptie

Af en toe gaan er stemmen op om de scriptie geheel af te schaffen. Het zou onzinnig zijn om studenten ter afsluiting van hun opleiding een groots academisch onderzoek te laten optuigen, aangezien het overgrote deel toch geen wetenschappelijke carrière ambieert. Geen scriptie zou dan ook betekenen: minder stress, minder werkdruk, minder frustratie, minder studievertraging, minder onderwijsgeld en een lagere studieschuld.

Die stress bestaat zeker ook wel. Er is een heel leger commerciële scriptiebegeleiders op het internet te vinden, derde partijen die (voor een prijs) beloven dat jij je thesis afsluit met een goed cijfer. Er zou geen markt voor dit soort afzetpraktijken zijn als de stress hierover geen rol speelde. En eerlijk gezegd, een thesis schrijven terwijl de wereld instort is al helemaal geen recept voor ultiem levensgeluk.

Het probleem is ook dat je er in theorie altijd aan kunt werken, waardoor ik me schuldig voel als ik iets anders aan het doen ben. Dan bekruipt de gedachte: oei ja, ik moet eigenlijk verder. Dan sla ik toch maar weer een boek over onderzoeksmethoden open, typ een halve pagina en begin dan weer de 101barz-studiosessie van Fresku uit 2017 voor de honderdste keer te bekijken. Zo ging het voor maanden. Maar in deze laatste week heerst er vooral een soort opluchting.

Eindproduct, helemaal van jezelf

De coördinator van het vak verwoordt het zo: “Het thesistraject is in dat opzicht ook geen leuk traject: het is uitdagend, soms ook zwaar, en vaak frustrerend. Maar het geeft ook voldoening. Vooral wanneer er dadelijk een eindproduct ligt dat jij zelf hebt gemaakt."

Een thesis schrijven terwijl de wereld instort is al helemaal geen recept voor ultiem levensgeluk

Alles aan een scriptie schrijven is vervelend, behalve het gevoel dat je krijgt wanneer je ziet dat je tekstdocument ineens heel groot is geworden, in de wetenschap dat enkel jij daar verantwoordelijk voor bent geweest (met een beetje liefdevolle begeleiding vanuit de faculteit natuurlijk). De meeste dingen die iets waard zijn kosten ook iets. Een thesis kost veel stress, maar is het uiteindelijk ook waard. Vandaag vanachter de computer druk ik op de knop ‘inleveren’ en vanuit een ander tabblad rapt Fresku deze zinnen:

je moet me geloven
alle twijfel doden
alle pijn is nodig
om liefde te kennen.

ILLUSTRATIE DIDO DRACHMAN