In de kliniek van mijn coschap psychiatrie werken behalve psychiaters (in opleiding) ook supersterren. Verpleegkundigen of verzorgers die dag in en dag uit de zorg van de meest onvoorspelbare patiënten op zich nemen. Zij ontfermen zich over mensen die denken dat ze God zijn, die denken dat ze hogere machten moeten bereiken en over mensen die angst hebben voor alles of die een einde aan hun leven willen maken, of mensen die zo apathisch zijn dat ze zichzelf niet kunnen aankleden of voeden.

Om de vijf minuten loopt een patiënt naar de balie en in paniek vertelt hij politiesirenes te horen. Buiten staan ze hem op te wachten. Ontelbare keren vertelt zijn verzorger hem dat de sirenes niet echt zijn, maar alleen in zijn hoofd zitten. Problemen met het onderscheiden van fictie en non-fictie, beschrijft de patiënt het later zelf. Zijn superheld verzint bijna dagelijks een nieuwe methode om de gedachte van de sirenes uit het hoofd van zijn patiënt te krijgen. 

‘Ze gaan allemaal mee in de taal en belevingswerelden van mensen die op bijzonder eigenaardige frequenties zitten’

Na een uitspraak over komende vrijheidsbeperkende maatregelen vangen de verzorgers de klappen op van de teleurgestelde patiënten. Verzorgers weten precies waar de deuren in een ruimte zijn, zodat patiënten weg kunnen als ze overstuur raken. 

Tijdens een overleg wordt aan een van de verzorgers gevraagd om zijn arm ten voorbeeld losjes te laten hangen. “Dit is de eerste keer dat een vrouw mij vraagt slap te zijn”, reageert hij en de hele groep superhelden ligt op de grond van het lachen.

De verzorgers zijn allemaal anders. Op de afdelingen acute psychiatrie zijn ze hard en niet altijd gezellig. Maar ze zijn zó goed. Allemaal mensen met ook een eigen rugzakje. Een vrouw met getatoeëerde armen, een man met lange haren in een staart en leren puntschoenen, een meisje met dikke eyeliner boven haar ogen en kleren met gaten erin, twee lieve oudere weduwen met een bril op, een zachtaardige blonde jongen, een soort filosoof. En deze supersterren gaan allemaal mee in de taal en de belevingswerelden van mensen die op bijzonder eigenaardige frequenties zitten.