Hij komt binnen met een glimlach en een vrolijk “Goedemiddag!” Zijn ongestreken overhemd boven een spijkerbroek met grote koffievlek erop geeft een wat slordige indruk. We gaan zitten. Ik zie zijn linkerbeen snel op en neer wippen en zijn vingers grijpen in elkaar. Hij lijkt nerveus. Toch zeggen de zelfverzekerde uitdrukking op zijn gezicht en luide stemgeluid wat anders. Hij begint gelijk te praten: het studeren lukt hem niet. Hij stelt opdrachten uit of laat zijn groepsgenoten al het werk doen doordat hij niet op whatsappjes reageert. “Waarom is dat?” vraag ik. “Geen idee”, zegt hij. “Dan vergeet ik het en als ik er weer aan denk is het al te laat. Dus dan reageer ik maar helemaal niet meer.” Colleges slaat hij over en studieboeken gaan pas open in de week voor de tentamens.

We praten verder. En terwijl ik zijn zelfverzekerde voorkomen langzaam zie verschuiven naar ietwat ongelukkig, komen er meer details boven. Vaak komt hij pas tegen de middag zijn bed uit, áls dat al lukt. Soms doucht hij dan, vaak ook niet. Hij komt maar weinig zijn kamer uit. Eten met huisgenoten is wel oké, hoewel hij meestal weinig trek heeft. Naar de sportschool gaat hij al lang niet meer en de kroeg in met vrienden? Liever niet eigenlijk.

Hij dacht dat hij verder kon met zijn leven, maar dat blijkt lastiger dan gedacht

Twee jaar geleden zijn z’n ouders gescheiden. Zijn moeder huilde veel nadat zijn vader vertrok. Die heeft hij sindsdien ook nauwelijks meer gezien. Te druk met zijn nieuwe vriendin. Hij probeerde zijn moeder op te vangen, maar moest dat jaar ook zijn eindexamens halen. Toen het met zijn moeder beter ging dacht hij dat hij verder kon met zijn leven. Maar dat blijkt lastiger dan gedacht. Ik zie de tranen in zijn ogen springen. Hij denkt veel aan die tijd. Hij mist zijn vader en hoe het was voor de scheiding. Soms ziet hij het allemaal even niet meer zitten. Gedachten als: waarom zou ik m’n best nog doen? en het heeft toch allemaal geen zin komen dan op.

Ik zeg voorzichtig dat ik denk dat het goed zou zijn als hij eens langsgaat bij het inloopspreekuur van de studentenpsychologen of zijn huisarts belt voor een doorverwijzing naar een psycholoog. Erover praten kan helpen. Dat lijkt me fijn, zegt hij, en er verschijnt een klein glimlachje op zijn gezicht. Hij ziet er verdrietig maar opgelucht uit. Bij het afscheid zegt hij dat hij me over een tijdje zal laten weten hoe het gaat. Ik hoop echt dat hij dat doet.

Laetitia Kat

Studieadviseur