Georg Baselitz, een schilder wiens werk ik erg mooi vind, zei ooit dat de wereld alleen in de kunst heel is. Het is de enige plek waar de wereld klopt. Ik houd erg van deze uitspraak omdat die impliceert dat de realiteit kapot is. Dat er iets grondig mis is met de werkelijkheid die wij met z’n allen delen.
Een voorbeeld: een Oekraïense soldaat vertelt dat hij eigenlijk taxichauffeur is. Dit menselijke detail komt het hardst binnen van al het nieuws van de afgelopen tijd, en ik ervaar deze emoties terwijl ik dronken op de wc door het liveblog van nu.nl scroll. Dat is toch onwerkelijk?

Mijn toneelgroep heeft voor een weekend een oud scoutinggebouw in Zeeland afgehuurd om te vieren dat alles weer open mag. Het dorp bestaat uit een kerk en een paar huizen. De bewoners zijn veelal oud en grijs en in de weilanden langs de weg staan vooral verkiezingsborden voor de ChristenUnie. Een oorlog is hier ver weg.
Of niet. Dat is het vreemde aan deze tijd. Vroeger moest je op vaste tijden met z’n allen rond de radio zitten om mee te krijgen wat er in de wereld gebeurt. Nu kun je, hoe triest dat ook is, met je broek op de knieën even checken ‘hoe het ervoor staat’ in die verre Oostbloklanden. Het heeft iets voyeuristisch: memes over de Derde Wereldoorlog, reclames, bloederige beelden van burgerslachtoffers en mensen die zich in heel korte tijd hebben laten omscholen van amateurviroloog tot buitenlandexpert.

Terwijl ik vrolijk aan het praten ben, denk ik aan in folie verpakte lichamen die in ondiepe greppels worden getild

Ik trek door, zet mijn telefoon uit voor de avond en was mijn handen. Ik hoor vanuit de danszaal dat iemand oude songfestivalnummers draait, die luidkeels worden meegezongen. Er hangen spandoeken met glitters aan de muren. Het thema is Tropical Paradise, dus iedereen draagt van die hawaïblouses. Er komt een acteur naar me toe. Hij heeft een glas voor me ingeschonken.|
“Was er toch nog gin-tonic over?” vraag ik.
“Nee, die is op. Dit is wodka-spa rood.”
Hij begint ineens te lachen.
“Wat?”
“Ze noemen dit slettendiesel, geloof ik.”
“Wat toepasselijk.”
Er komen wat mensen bij staan. Terwijl ik vrolijk aan het praten ben, denk ik aan in folie verpakte lichamen die in ondiepe greppels worden getild. Het vreemde aan mens-zijn is dat je dit allemaal tegelijkertijd kunt ervaren. Het is totaal gestoord, maar dat is het gevolg van het feit dat je in een kapotte wereld leeft.

Voor Georg Baselitz was schilderen de manier om de wereld weer heel te maken. Voor mij zijn dat altijd woorden geweest, maar ik merk dat het afgelopen week elke keer mislukte. Jullie moeten het doen met een poging.

ILLUSTRATIE: DIDO DRACHMAN