Na een lange werkdag komt de geïnformeerde Nederlander - de held van dit verhaal - thuis. Hij haalt de maaltijdsalade van de AH to go uit de verpakking en zet de televisie aan. Op het scherm verschijnt een gedrocht van een tafel. Zij is matglanzend en onpraktisch groot. Niemand heeft zo’n ding daadwerkelijk in huis. Dit soort tafels is alleen te vinden in goedverlichte filmstudio’s, omringd door camera’s en een productieteam.

Gewapend met handige statistieken, retorische trucjes en persoonlijke verhalen gaan ze elkaar te lijf voor ons vermaak

Aan het hoofd zit een presentator. Soms zijn het er twee, al begrijp ik daar nog steeds niet de toegevoegde waarde van. De gasten zijn het altijd hartstochtelijk met elkaar oneens over het onderwerp dat die week de nieuwscyclus domineert. Deze journalisten, wetenschappers, activisten, oud-politici, kunstenaars en belangenvertegenwoordigers (kortom elke willekeurige voetganger in Hilversum met een mening) klussen tegenwoordig bij als ‘opiniemaker’. Dit is een beroepsgroep waar veel vraag naar is in deze gepolariseerde samenleving. Gewapend met handige statistieken, retorische trucjes en persoonlijke verhalen gaan ze elkaar te lijf voor ons vermaak.

Ze verschaffen een dienst aan de geïnformeerde Nederlander, die het publieke debat op deze manier alleen maar hoeft te ‘consumeren’. De kijkers hoeven niet zelf in gesprek te gaan met hun medeburgers over belangrijke onderwerpen, maar kiezen een opiniemaker uit die dat voor hen kan doen. Bij voorkeur een opiniemaker die op hen lijkt en met wie ze het al eens zijn.

Het probleem is dat opiniemakers helemaal geen gesprek met elkaar willen aangaan. Hun hele verdienmodel en zelfbeeld zijn gebaseerd op het feit dat ze moeten scoren bij de tegenpartij. Er moet altijd iets uitgevochten worden. De moderne talkshow is niets anders dan een spektakel van geprepareerde entertainment-opinies, die de geïnformeerde Nederlanders kwijlend noteren om de volgende dag te herhalen bij de koffiepraat.

Terug naar de uitzending: na een kwartiertje over en weer is niemand aan tafel overtuigd van andermans positie. Maar goed, dat was ook niet de bedoeling natuurlijk. Nu dimmen de lichten voor een bandje dat net is afgestudeerd van de popafdeling van het conservatorium. Ze spelen welgeteld één couplet en één refrein. Dan is het afgelopen. De opiniemakers schudden elkaar de hand en verheugen zich alvast op de hoeveelheid volgers die ze er die avond hebben bijgekregen. De presentator bedankt de mensen thuis voor het kijken. En voor je het weet schieten de reclames weer voorbij. De geïnformeerde Nederlander zit ondertussen onderuitgezakt op de bank met een glas wijn en zegt op Twitter dat het niet veel gekker moet worden. Hier gaat de discussie vaak nog even verder; de plek waar opeenvolgend #Joden, #Kaag, #Auschwitz en #Baudet trending topic zijn. Twitter is de ultieme talkshow omdat iedereen hier een opiniemaker is.

Na een verhitte nacht van polemiek gaat onze held naar bed, waar hij nog lang wakker ligt door alle commotie en omdat het blauwe UV-licht van zijn telefoon de melatonine-aanmaak in zijn brein verhindert. Wanneer hij in slaap valt droomt hij over talkshowtafels. Morgen is er weer een aflevering.

ILLUSTRATIE: DIDO DRACHMAN