Wanneer ik linksaf wil slaan zie ik niet op tijd dat de auto voor mij op de remmen trapt. Ik zie de schrikreactie van de bestuurder terwijl mijn grote wagen zijn kleine auto raakt. Mijn wagen is voorzien van een bumper die bedoeld is je auto te beschermen voor kangoeroes op de weg. De deur van zijn achterbak is flink ingedeukt. Ongemakkelijk kijken we beiden naar mijn auto waar geen schrammetje te zien is. Ik zie in zijn achterbak tennisballen liggen. We hebben in ieder geval iets gemeen, denk ik, maar ik ben nog te erg geschrokken om het hem te vertellen.

Wekelijks speel ik op dinsdagavond als social member tennis op de Beaumont-tennisclub. Milco, een vriendelijke vent afkomstig uit Bosnië, is in een slechte bui vanavond. Ik wacht rustig totdat hij en mijn dubbelpartner, een Italiaan die eruitziet als een maffiabaas, hun discussie over de score hebben uitgepraat. Het is niet de eerste keer. Ze zijn fanatiek, eigenwijs, ze hebben óf een dik Australisch accent óf een vet accent uit hun land van herkomst, en waarschijnlijk ook nog een slecht gehoor. Doordat de gemiddelde leeftijd op de club 75 is en de mannen allemaal een blessure hebben, kan ik als enig vrouwelijk clublid aardig meekomen. Zij spelen slim, en ik ren dubbel.

Terwijl hij wegloopt hoor ik een scheet, ik doe alsof ik het niet hoor

Wanneer we wisselen van kant strandt Milco in zijn campingstoel die hij elke avond op het tennisveld uitklapt. Hij is nog steeds aan het mokken over de score. Peter roept enthousiast iets onverstaanbaars; hij heeft een spierziekte die zijn spraak aantast. Ik glimlach, antwoord ja en heb geen idee wat hij zegt. Peter staat bekend om zijn gin tonics die hij na het spelen voor iedereen klaarmaakt. Andrew deelt wat Jellybeans uit. We staan ondertussen alweer drie uur op de baan en hebben energie nodig.
Terwijl hij wegloopt hoor ik een scheet, ik doe alsof ik het niet hoor. Pas twee games later besef ik dat het geluid van zijn knie-brace kwam. De vrouw van Milco belt dat het zijn beurt is om te koken en dat hij naar huis moet komen. Hij speelt nog één game. Jeff is doorweekt van het zweet. Ik begrijp dat wel met al die kilo’s die hij mee moet zeulen. Ik zie dat hij onderweg is naar het clubkeukentje voor een biertje. Garry is later dan normaal, maar even verward als altijd. Hij vertelt dat hij net is ontslagen als vrachtwagenwasser. Ik begrijp de reden van het ontslag niet helemaal, maar verwacht dat het vanwege overmatig alcoholgebruik is door zijn niet te missen drankneus.
Tijdens het spelen gaat de zon onder en de lucht kleurt van paars naar oranje naar blauw. Een kookaburravogel schatert en ik lach erom. Andy vindt dat ik te snel ben afgeleid en dat dat hem afleidt. Ze noemen me Dovi. Ze zijn streng voor me. Vooral als ik een week niet op kom dagen, maar ze zijn vooral heel lief.

Hij is wereldkampioen tennis dubbelspel boven de 80 jaar

Een week later, wanneer ik bij de man van de botsing thuis het geld voor de schade kom afleveren, laat hij mij zijn tennistrofeeën zien. Hij is wereldkampioen tennis dubbelspel boven de 80 jaar. Hij beveelt me er een foto van te maken. Zo hoef ik geen naar gevoel aan de botsing over te houden, zegt hij. En ik heb zijn nummer, dus wanneer ik tijd heb, kan ik hem altijd even bellen om samen een balletje te slaan.