Uit enorme boxen schalt de stem van Dua Lipa over de Nieuwe Herengracht: “Watch me dance, dance the night away.” De titelsongtekst van de Barbie-film is op het schaarsbeklede lijf geschreven van de mensen die meedoen aan de botenparade. De één volgt een strakke choreografie, de ander wiegt losjes met de heupen. Maar gezien worden, dat willen ze allemaal.
Tijdens de Canal Parade verandert de binnenstad van Amsterdam in een andere wereld. Overal wappert triomfantelijk de regenboogvlag en op straat is iedereen minstens even bontkleurig gekleed. Mensen zwaaien uitgelaten naar elkaar.

Het heeft allemaal veel weg van het suikerspinroze Barbie-land, waar de vrouwelijke poppen de baas zijn en mannelijke evenknie Ken ondergeschikt is aan Barbie. Evenzo staat de queer gemeenschap aan het roer tijdens Pride. Elk ander geluid wordt overstemd, want de muziek staat keihard: “I'll still keep the party runnin', not one hair out of place.”

Buiten het feestgedruis van Amsterdam is de sfeer helaas een stuk grimmiger. In aanloop naar de Pride werden meermaals regenboogvlaggen en homomonumenten vernield. Dat is dan misschien het werk van een handjevol gekkies, maar ook onder veel gematigde mensen klinkt kritiek op de botenparade.

De helft van alle Nederlanders zegt het evenement gewaagd te vinden

Het gaat hen niet zozeer om het doel van Pride, als wel de manier waarop. De helft van alle Nederlanders zegt het evenement gewaagd te vinden. Ze zien beelden van pikante dansjes in ondeugende outfits en ballonnen in de vorm van een piemel. ‘Die mensen moeten zich eens normaal gaan gedragen’, regent het online.

Als de naïeve Barbie naar ‘de echte wereld’ reist, ontdekt ze dat deze vooral ingericht is op mannen. Het levert haar een onbehaaglijk gevoel op, wat sommige Pride-criticasters misschien wel zullen herkennen. Als je ogen gewend zijn aan de traditionele vijftig tinten grijs, dan kan het even pijn doen als plotseling een felgekleurde regenboog je gezichtsveld in sluipt.

Andersom voegen de uitzinnige feestvierders van Queerland zich de rest van het jaar naar ‘de echte wereld’, waar hetero-evenementen, inclusief grensoverschrijdend en stigmatiserend gedrag, aan de orde van de dag zijn. Een voetballer mist een penalty? “Homo!” Een transvrouw wint een missverkiezing? Beledigingen en bedreigingen. En toch zijn het kennelijk de lhbtiq+-ers, eenmaal per jaar dansend op een boot, die eens normaal moeten doen.

Daaraan geeft de kolkende kudde op de gracht mooi geen gehoor. Ze blijven dansen, bloot en gewaagd, terwijl de laatste regels van de Barbie-song uit de speakers blazen; “I don't play safe, don't you know about me?”

ILLUSTRATIE: DIDO DRACHMAN