Mijn huisgenoot werkt in Adelaide in hetzelfde ziekenhuis als ik. Zij als dokter, ik nog als student. Ik haal haar over met mij mee te gaan naar feestjes, avondjes uit. Voor mij het einde; voor haar was het - in combinatie met haar werk - te veel. En ik had het niet door.
Ik denk terug aan mijn eerste zorgstage als eerstejaars geneeskundestudent. Tijdens deze stage in een klein Engels industriestadje, waar ze niet aan euthanasie doen, werd ik geconfronteerd met het aanraken van mensen die ik niet ken. De eerste keer billen afwegen was even wennen en de doorligplekken stonken. De meeste bejaarden waren zo dement dat ze vergaten dat ze net van de wc kwamen, dus gingen ze nog maar een keer. Met de verpleging speelde ik spelletjes en de verliezer zou die dag naar de kamer van het gemene heksje moeten. Het heksje had die week ervoor een verpleegsters geslagen. Ik won gelukkig en hoefde haar die dag niet te verzorgen.

Terwijl ze mijn hand vasthield, verbeterde zij met krakende stem mijn uitspraak van het Engels

Toch zat ik een maand later tijdens mijn nachtdienst dit 'heksje’ voor te lezen uit een van haar boeken. Terwijl ze mijn hand vasthield, verbeterde zij met krakende stem mijn uitspraak van het Engels. Dit was een gevoel dat ik niet kende. Niet het gevoel dat ik als geneeskundemeisje mensenlevens aan het redden was, maar een gevoel van betrokkenheid. Dat wij als mensen iets voor elkáár doen en dat we elkaar echt zíén.

We kijken, denk ik, te vaak naar elkaar via foto’s op sociale media; we zien van elkaar de alles-is-goedhouding die we trots vastleggen. Nu we elkaar niet meer kunnen aanraken en elkaar minder kunnen zien, is het nog moeilijker te begrijpen wat erachter die foto’s schuilgaat.

Ook ik was verbaasd toen mijn huisgenoot liet weten een burn-out te hebben. Ik had net zo nieuwsgierig naar haar moeten kijken als naar mijn Engels heksje.
Laten wij stoppen met het kijken naar een scherm. Laten we de realiteit bekijken en zien dat die levendiger is dan 400 likes op een foto.