Het is vrijdagmiddag en ik loop in een operatieoutfit-to-go de operatiekamer in. Er staat harde technomuziek op. De operatieassistent is zich samen met de anesthesie aan het voorbereiden op de feestjes van komend weekend.

Door oponthoud op de poli kom ik te laat binnen. Dit wordt niet gewaardeerd: ik sta niet steriel, oftewel, ik ben niet schoon genoeg en mag dus niet in de buurt komen van de patiënt. Ook niet in de buurt van het gereedschap om te timmeren en te snijden in de patiënt. Ook niet bij de muur, ook niet in de buurt van de wasbak, nergens niet.
Ik word van hot naar her gestuurd en besluit wel steriel te gaan staan. Voorzichtig, voetje voor voetje, verplaats ik mij door de operatiekamer, was me en hijs mezelf in nog een pak en in twee lagen handschoenen. Ik heb deze handschoenen nog geen drie minuten aan of kleffige zweetdruppeltjes veroorzaken al een sauna-achtige broeikas rondom mijn handen. Deze twee zweetklompjes mogen niet boven mijn schouders komen en niet onder mijn navel, dus maak ik van mijn handen een horizontaal tafeltje. Zo sta ik naast twee chirurgen en een patiënt die knock-out onder een doek ligt. Hier en daar wordt een pees doorgeknipt, een stuk vetweefsel weggebrand. Er moeten pinnen vastgezet worden en toen was het mijn beurt.

De chirurg had vermoedelijk wel door dat ik kort geleden een kast in elkaar heb gezet

De chirurg had vermoedelijk wel door dat ik kort geleden een kast in elkaar heb gezet en dus goed geoefend de pinnen bij de patiënt naar binnen sla en schroef. Tijdens het ontwaken van de patiënt plaats ik hechtingen met een naald en draad in mijn kleffe handen, daar waar de apparatuur in de huid van de patiënt is gegaan. Tevreden verlaat ik deze technozone en besluit vanavond zelf ook maar eens naar een gek feestje te gaan. Daar hoef ik tenminste niet op te passen waar ik mijn voeten neerzet en daar mag ik mijn handen gewoon lekker in de lucht gooien.