Tijdens het schrijven van deze blog zit ik op de bank en plots realiseer ik me dat de deadline hiervoor al morgen is. Hoe kan het dat ik die over het hoofd gezien heb? Lichtelijk geïrriteerd daardoor begin ik aan mijn eerste zinnen. Ik ben aan het bedenken wat ik jou als lezer wil meegeven.

Ik merk dat ik helemaal geen behoefte heb om op papier te zetten wat er in mijn o zo prachtige mind omgaat, het liefst zou ik mijn verhaal in een gesprek willen overbrengen. Als je tegenover mij zou zitten, zouden we wellicht kunnen praten over Dante, en zijn reis door de negen cirkels van de hel. In ons gesprek vergelijken we onze wereld dan met de cirkels van Dante. De hel is een wrede plaats waarin we ons metaforisch bevinden. Gelukkig is zelfs dat gevoel niet oneindig en hoeven we daar niet eeuwig in weg te teren. Al hebben we soms bewust of onbewust voor het kwaad gekozen, je kunt met boetedoening alsnog het paradijs verdienen. Er is altijd zicht op beter. Het paradijs is die hoop die verankerd is in verschillende geloven. Ik geloof in die hoop, en Dante ook.

Ik word opgebeld tijdens het schrijven van deze woorden. “Hé, wat ben je aan het doen?" klinkt het. Mijn antwoord daarop is: “Stukje typen over Dante.” “Dante? Die tandartskliniek?” Al grijnzend merk ik op dat ik een half A4’tje verder ben.

Zet ik mijn prestatiedrang even aan de kant?

Sumeyye, durf je deze overpeinzingen echt op te sturen als blog, vraag ik mezelf af. Laat ik de wereld zien dat ik niet overal in uitblink? Zet ik mijn prestatiedrang even aan de kant? Geef er maar gewoon aan toe, zegt de Dante in mij.

Nu we het toch hebben over prestatiedrang en uitblinken, wil ik even stilstaan bij iets anders. Men vraagt mij vaker: “Waarom ben je nog niet afgestudeerd? Je doet honderd dingen die je meer prioriteit geeft dan je studie. Wil je dan geen diploma?" Ik snap het wel. Het is moeilijk om je voor te stellen dat iemand een studie volgt maar niet per se en alleen om een diploma te halen. Soms vergeten we dat het concept van geluk voor iedereen anders is. Ik ben gelukkig, ik ben happy en dat is het belangrijkste, althans voor mij.
Kijk naar Rutte, die deed zeven jaar over zijn opleiding en bestuurt nu ons land al meer dan tien jaar, er is dus ergens hoop voor de mensen die niet binnen de ‘norm’ afstuderen of leven.

Ik weet eindelijk wat ik je wil meegeven. Bepaal voor jezelf de norm en maak daarbinnen ruimte voor je eigen geluk. Want vergeet niet: iedereen ontwikkelt zich op zijn eigen manier, iedereen is anders en bewandelt een ander pad. Durf daarom voor jezelf te kiezen.

Sumeyye Dalkiran

commissiecoördinator organisatie & financiën
s.dalkiran.usr@vu.nl