Op de Zoom-achtergrond van mijn nieuwe coassistent-collega hangen stropdassen van zijn vereniging. Na lang wachten zijn we eindelijk begonnen met onze coschappen. In een breakout-room vertelt een ander lid te zijn van de Navigators, een christelijke vereniging met als motto Bijbel en bier. Bij een andere groepsgenoot zie ik 15 dikke almanakken opgestapeld naast zijn hoofd.
Onopvallend of opvallend laten we aan elkaar zien wie we zijn en waar we bij horen. Mijn docent zweeft met haar hoofd in een galaxy, een plaatje dat haar rondrennende kinderen voor ons verbergt. We horen ze wel, een lief gebrabbel met vragen als: “Mam, waar ligt de afstandsbediening?” of een klein kotertje dat ineens de galaxy betreedt en zijn moeder om de hals vliegt voor een knuffel.
Ook de vrij geestige acteurs die onze patiënten spelen, moeten het ineens doen met deze technologie. Al zullen zij ongetwijfeld liever een roman erbij halen om ons dingen te leren, nu zitten ze met een headset - groter dan die van een KLM-piloot - achter hun stokoude pc. “Mevrouw, kunt u aanwijzen waar uw pijn zich bevindt op het been?” slaan we voor het gemak over. Maar acteurs blijven acteurs, dus na afloop krijgen we uitgebreid, bijna dramatisch feedback op onze gespreksvoering. We hadden meer in moeten gaan op de dood van haar vader, vijftig jaar geleden. In een gesprek van tien minuten.

Terwijl we op zoek gaan naar de schildklier en luisteren naar het muzikale gerommel van de darmen, leren we elkaar beter kennen

Op de eerste praktijkdag, onze eerste fysieke ontmoeting met de coschapgroep, dragen de meisjes een make-upje en hakjes. Ik draag mijn geblokte vans, voor een nonchalante look, ook daar was over nagedacht. Vorige week heb ik een bloemetjesblouse gekocht en een bruine clip voor in mijn haar. Deze items zet ik in voor de brave-dokters-look, voor wanneer ik binnenkort een dagje mee mag lopen met een vooraanstaand arts.
Tijdens het lichamelijk onderzoek met de cogroep maken we ons eerste praatje met elkaar. We hebben geluk. Het prostaatonderzoek, middels twee vingers in de anus, hoeven we niet op elkaar uit te voeren. Daarvoor worden mensen ingehuurd. Terwijl we op zoek gaan naar de schildklier, naar het muzikale gerommel van de darmen luisteren en we elkaars borsten masseren voor het onderzoek van de mammae, leren we elkaar beter kennen.
Ook zij hebben zin in de komende tijd, en ook zij maken zich zorgen hoe je nou van een verwarde en chaotische student verandert in een verantwoordelijke arts. De stropdassen, Bijbels met bier en almanakken kunnen in de kamer blijven liggen, want van nu af aan horen we bij het ziekenhuis en bij elkaar. Met een vaccin, niet op zak maar in onze arm, is het tijd om ons avontuur onderaan de ladder te beginnen.