Ik ben eerder weggegaan van de borrel van mijn toneelvereniging omdat ik morgen een lange scriptiedag heb. Ik ben erg trots op mijzelf. Dan krijg ik een berichtje van een meisje dat ik ben misgelopen.
‘De borrel is gekoloniseerd door hotelschoolstudenten’, schrijft ze. ‘Dus we zijn  naar de Nyx gevlucht.’
‘Groot gelijk’, schrijf ik automatisch terug. Een stereotiep beeld van een hotelschool flitst door mijn hoofd, compleet met dat verschrikkelijke nummer van Antoon op de achtergrond, en ik begrijp meteen waar ze vandaan komt. Maar waarom eigenlijk? Zijn amateurtoneelspelers en hotelschoolstudenten een soort natuurlijke vijanden?

We denken dat mensen met kunstzinnige tatoeages op een fundamenteel niveau heel anders zijn dan mensen die bedrijfskunde studeren

Mensen denken écht dat ze van elkaar verschillen. We denken dat mensen met kunstzinnige tatoeages op een soort fundamenteel niveau heel anders zijn dan mensen die bedrijfskunde studeren. In het slechtste geval vindt de ene groep zichzelf stiekem ook een beetje beter dan de andere groep. Dat het ene soort mens zweverig is, en het andere basic.

In een van mijn favoriete essays, De genocidefax, stelt Roxane van Iperen dat het dagelijks leven doordrenkt is van dit soort subtiele superioriteitsgevoelens. Wat we ‘uniek’ aan onszelf vinden is niet zomaar gebaseerd op persoonlijke voorkeuren of smaak. De kleding die je draagt, het accent waarmee je praat, de muziek waar je naar luistert; het zijn symbolen als bendekleuren, die verraden bij welke groep je hoort of wilt horen. Vervolgens hebben we in het dagelijks leven, bewust of onbewust, allerlei oordelen over de ander. Oordelen over mensen die we op basis van onze zogenaamde verschillen onaardig vinden. Mensen die x studeren of mensen of die x stemmen of mensen die x luisteren. Vul zelf maar in wat voor jou toepasbaar is.

Zolang je je er bewust van bent en je jezelf niet al te serieus neemt, hoeft dat geen probleem te zijn. Er kunnen ook goede dingen voortkomen uit een groepsidentiteit. Als je maar niet vergeet dat dat het unieke verwaarloosbaar is als je het vergelijkt met wat we met elkaar gemeen hebben.

Je leest deze column op je telefoon. Misschien zit je thuis. Misschien zit je in de metro. Misschien ben je toevallig net op weg naar je eigen district, naar je eigen mensen, naar je eigen groepje. Als je ’m uit hebt, of je je telefoon weer in je jaszak doet, kijk dan naar de eerste persoon die je tegenkomt. Kijk naar zijn kleding, de vorm van zijn lichaam, de details van zijn gezicht. Kijk écht naar hem. En dan moet je denken: dat ben ik.

ILLUSTRATIE: DIDO DRACHMAN