Het is leuk om in een huis te wonen waar hele generaties studenten je voor zijn geweest. Het voelt alsof je constant artefacten tegenkomt. Er zijn allemaal versieringen en meubels waarvan niemand weet waar ze vandaan komen. Zo hebben wij thuis een grote eettafel die gemaakt is van een oud metrobord. Een wit vlak met daarop alle haltes van lijn 51. De mythes over hoe dat grote bord in ons huis is beland, lopen uiteen. Sommigen beweren dat iemand het in een dronken bui van een bouwplaats heeft gestolen, maar er zijn ook historici die stellen dat de toenmalige bewoners het gratis mochten meenemen van het gemeentedepot. Scientists remain puzzled to this day.

Op tafel bij de halte Wibautstraat liggen nu twee zakken chips. Bij Amstelveen-centrum staat een fles wijn. We zijn aan het hospiteren. Een van de oudste bewoners met naar eigen zeggen “grijze manen” gaat verhuizen, dus moeten we op Facebook zetten dat we een nieuwe huisgenoot zoeken. Er kwamen tachtig reacties binnen. Via het televisiescherm spreken we in de woonkamer met de mensen die we hebben uitgenodigd.

Hospiteren is een vreemde vleeskeuring

Hospiteren is een vreemde vleeskeuring. Je moet jezelf in een korte tijd presenteren als een leuk, aantrekkelijk, maar ook als een toegankelijk iemand die houdt van schoonmaken en koken. Ook al ben je helemaal niet zo’n persoon. Ik vond dat zelf altijd wel lastig. Na een uitputtende sociale avond kreeg ik dat gevreesde whatsappje vaak al wanneer ik in de metro naar huis zat: ‘Je bent het helaas niet geworden.’ Zo’n prachtige zin die perfect het ongemak en de quasibeleefdheid van een hospiteeravond weergeeft.

Maar nu heb ik de machtspositie. Helaas bevalt die me ook niet echt. Je moet op basis van een gesprek van vijf minuten een persoon kiezen met wie je maanden op een vrij intieme manier gaat samenwonen. Een grote verantwoordelijkheid, want je moet er wel voor zorgen dat je hem of haar kunt uitstaan.

De eerste hospitant is een jongen die in de sales werkt. Hij heeft voor de gelegenheid een wit overhemd aangetrokken en vertelt over zijn hobby’s: “Ik vind het leuk om gewoon gezellig te Netflixen op de bank. En biertjes drinken. Gewoon gezellig weet-je-wel? Dat is wat ik écht leuk vind. Lekker biertjes drinken op de bank, Netflix kijken. Op de bank. Gewoon gezellig.”
“‘Heb je nog een leuk feitje over jezelf?” vraagt iemand behulpzaam. De jongen denkt diep na. Zijn wenkbrauwen vormen een knoop. Ik ben even bang dat hij gaat vertellen dat het een feit is dat hij “gewoon gezellig” is, maar na een lange stilte zegt hij:
“Al mijn opa’s en oma’s leven nog.”
“O, gefeliciteerd.”

De huisgenoot met de grijze manen leunt naar voren en begint de écht belangrijke vragen te stellen:
“Wat is je hardlooptijd?” Hij kijkt er erg serieus bij. De toelatingscriteria zijn blijkbaar voor iedereen anders.
“Mijn hardlooptijd?”
“Ja.”
“Ik loop niet hard.”
“Aha.” Buiten beeld maakt een huisgenoot een afkappend gebaar. Iemand pakt de afstandsbediening die op de tafel naast halte Uilenstede ligt. We nemen afscheid en zeggen dat we contact met hem gaan opnemen.
Je raadt al welk appje we hem gaan sturen.

ILLUSTRATIE: DIDO DRACHMAN