Nadat ik een vriend had verteld dat mijn fiets alwéér was gestolen, heeft hij mijn telefoon afgepakt en ‘Bert’ tussen mijn contacten gezet.
“Kijk, niemand geeft het toe, maar dit is hoe Amsterdam werkt”, zei hij. “Je fiets wordt gestolen door junkies in het centrum en je koopt ’m dan gewoon weer terug van ze.” Hij maakte een weids gebaar met zijn armen.
“En zo verschaffen wij met z’n allen de drugsvoorraad van onze stad, als een soort belasting betaald in fietsen. Mooi toch? Het is een prachtige ondergrondse vicieuze cirkel, je koopt fietsen van mensen die ze dan weer stelen waarna je ze weer van ze koopt. We doen er allemaal aan mee, dus je hoeft je niet schuldig te voelen.”

Bert heeft mij binnen een paar minuten teruggebeld, woensdag is blijkbaar een rustige dag voor hem. Ik weet niet hoeveel fietsen hij normaal steelt. Misschien staat het op zijn computer in een Excel-spreadsheet. Ik staar zes seconden naar het nummer voordat ik opneem en zenuwachtig rondjes in mijn kamer begin te lopen.
“Hoi ventje!” zegt een ruwe stem. “Ik heb een hele mooie fiets voor je gevonden. Ik sta om drie uur voor de Albert Heijn aan de Stadhouderskade, neem 15 euro mee.”

Ik heb eerst nog een afspraak bij een café in Noord met Sanne, die telkens overdreven articulerend cortado’s bestelt (“cor-táá-doo”) en mij goede tips geeft.“Ik ga zo een misdaad plegen”, zeg ik lacherig tegen haar als we afscheid nemen. “Maar ik hoef me niet schuldig te voelen.”
“Denk je?” vraagt ze.

Om stipt drie uur sta ik voor een supermarkt zonder te weten op wie ik wacht, ik heb namelijk geen idee hoe Bert eruitziet. Maar als hij vrolijk op zijn bakfiets de hoek om komt, herken ik hem meteen. Hij draagt een oude legerjas en heeft zenuwachtige ogen. Ik laat hem 15 euro zien en hij mij een fiets met een duidelijk afgezaagd slot, dat hij onhandig in de bakfiets heeft gepropt. Het is in een paar seconden voorbij en opgelucht fiets ik naar huis. Maar als ik ’m daar in het rek wil zetten, zie ik de sticker op het spatbord pas. Het is een groot rood hart waarop in cursief staat: ‘Pas op! Ik ben een bloeddonor

Een paar weken later is hij gestolen. Voor mijn huis nog wel. Ik heb Bert uit mijn contacten verwijderd en de oude racefiets van mijn vader maar geprobeerd te repareren. De ketting ligt er vaak af, maar hij fietst lichter.