Door een draaideur lopen we de RAI binnen. Ik realiseer me dat dit voor velen van ons niet de laatste keer zal zijn. De diploma’s waarvoor wij hier tentamen maken, leiden doorgaans tot een toekomst waarin geestdodende congressen (die ook in de RAI plaatsvinden) aan de orde van de dag zijn. Een fijne motivatiebron terwijl je aan het zwoegen bent voor een 5,5.

De deur naar de tentamenhal blijkt een poort naar een dystopische wereld. Zodra ik de immense, grauwe ruimte binnen ben, word ik gewezen naar een ‘blok’. Onderweg naar mijn tafeltje loop ik tussen eindeloze rijen voor zich uit starende studenten met wallen die verraden dat ze te laat begonnen zijn met leren. Een norse meneer controleert of ik student nr. 2703960 ben. Zo voelt een kip in een legbatterij zich dus, denk ik bij mezelf. Tussen honderden soortgenoten word ik gestald, net zolang totdat ik mijn tentamen uit heb gepoept.

Zo voelt een kip in een legbatterij zich dus

Het tentamen is begonnen. Terwijl ik koortsachtig nadenk over een vraag, moet ik hoesten. De norse surveillant kijkt even verstoord op, maar zijn ogen focussen zich snel weer op de lijst met studentennummers. Mijn gedachten dwalen af. Zou legkip nr. 2703960 nu ook zorgeloos door kunnen broeden? Of zou de gevederde versie van mij bij een besmetting per direct geruimd worden?

Waarschijnlijk het laatste, gezien de vogelgriep in Nederlandse megastallen nog wilder om zich heen slaat dan Glennis Grace in een Jumbo. In heel oktober werden naar aanleiding van een besmetting 891.440 pluimveedieren gedood. Het dagelijks gemiddelde staat daarmee ongeveer gelijk aan het aantal studenten op de VU. Maar zulke getallen doen ons niets. Bijna niemand houdt het droog als de moeder van Bambi sterft, maar de tienduizenden dieren die dagelijks geruimd worden kunnen op weinig menselijk medeleven rekenen. Hoge sterftecijfers zijn onpersoonlijk. Het is nou eenmaal makkelijker om je te vereenzelvigen met een getekend hertje dan met een astronomisch getal.

Misschien geeft deze menselijke eigenschap het bestaansrecht aan de bio-industrie. De ruimingen steken bleek af bij het massakerkhof van onze vleesproductie, waarvoor we dagelijks ruim twee miljoen kuikens en kippen slachten. Dat is niet één keer, maar zeventig keer de VU. En die aantallen halen het nieuws niet eens.

Als ik de hal uitloop, draai ik me nog even om. De hogeropgeleide legkippen achter mij hangen zuchtend en steunend boven hun tentamenblaadjes. Het ene cijfer houdt ons meer bezig dan het andere.

IllustratieS: Dido Drachman