Het dakterras van het hoofdgebouw heeft een moestuin. En hoewel de VU daar graag mee pronkt, lag haar zelfbenoemde ‘groene oase’ een paar weken geleden nog te verpieteren. Floor, een huisgenoot van mij, kon dat niet langer aanzien. Op haar initiatief zijn de plantenbakken onlangs omgespit en inmiddels staan de eerste plantjes te wiegen in de wind.
Als ik op een doordeweekse middag het resultaat bekijk, ben ik ook een beetje trots. Een deel van deze moestuin is ontkiemd op mijn vensterbank. Door de zon op mijn raam op warme dagen en de ‘gemoedelijke’ stand van mijn verwarming op koude dagen was mijn kamer volgens Floor de perfecte baarmoeder voor plantenzaadjes. Eigenlijk ben ik dus een beetje de draagmoeder van onze daktuin.

De tuinman van de VU komt naast me staan. Hij laat zien dat een van de plantjes - herstel: een van mijn kindjes - al bloemetjes begint te krijgen. Een tomatenplant, lees ik op het bordje dat erbij staat. Over een paar maanden zijn de bloemetjes veranderd in knalrode joekels.
De tuinman, die Edwin heet, kan niet wachten. In tegenstelling tot supermarkttomaten zitten deze niet onder het type bestrijdingsmiddelen waardoor de hoeveelheid plant- en diersoorten in Nederland hard op weg is om minder divers te worden dan het bestuur van de VU. Het liefst ontloopt Edwin het groenteschap. “Maar ja, je moet toch eten”, verzucht-ie.

Eigenlijk ben ik dus een beetje de draagmoeder van onze daktuin

Edwin is een potige man met een volle baard. Hij vertelt over zijn groene hart, maar ook over hoe hij de motivatie voor zijn werk aan het verliezen is. Achter een bril met gele glazen zie ik twee blauwe ogen over de universiteitscampus glijden. Op de VU schieten groene projecten als ontkiemde zaadjes op mijn vensterbank uit de grond. Tegelijk blijft de hoeveelheid groenpersoneel gelijk, waardoor Edwin het onvoorstelbaar druk krijgt.
“Dan bent u vast blij met studenten als Floor?” vraag ik.

“Ja, maar het probleem is dat ik niet om hulp kan vragen”, antwoordt hij. Al van kinds af aan is hij gewend om problemen zelf op te lossen. Het zit niet in zijn karakter om bij mensen aan te kloppen voor een gunst.

Edwin laat zien hoe gemakkelijk we iets fundamenteels beschouwen als vanzelfsprekend. Zo ook de natuur. Planten en dieren kunnen niet om hulp vragen, waardoor we ze soms lijken te vergeten. Ik kan het iedereen aanraden om eens een kijkje te nemen op het dakterras. Al is het maar voor Edwin.

 ILLUSTRATIE: DIDO DRACHMAN