Op het moment dat dit gepubliceerd wordt zal ik klaar zijn met mijn laatste tentamen van deze periode. Langzamerhand is er de traditie ontstaan om na het laatste tentamen even alle stress eruit te gooien tijdens een goed avondje stappen. Dat is dus ook precies wat ik deze donderdag ga doen.

Wat een vooruitzicht is dat. Uitgaan zonder zorgen voor de laatste of eerste trein. Zonder belachelijk veel geld uit te geven aan de nachtbus die wel drie rondes Amsterdam lijkt te doen voordat deze je afzet (letterlijk en figuurlijk) op het Centraal Station. Dit heerlijke vooruitzicht heb ik nu omdat ik eindelijk in bezit ben van ons Nederlands handelsmerk: een fiets. De voorzorgsmaatregelen zijn getroffen. Bij de lokale fietsenmaker in het dorp een extra groot kettingslot aangeschaft waarbij ik de verkoper wat verbaasd achterliet. Er wordt toch niks gestolen in ons Pancras? Nee, maar wel in de grote stad Amsterdam.

Niemand die doorheeft dat ik niet naar muziek luister, maar naar de melodieën van Google Maps

Op mijn stalen ros ben ik al een beetje begonnen met het verkennen van de buurt. De weg naar de VU weet ik nu zo ongeveer wel uit mijn hoofd. Helaas ligt de weg naar mijn werk minder voor de hand, hoewel ik mijn onbekendheid aardig kan maskeren. Ik rijd met een flink tempo en een koptelefoon op. Niemand die doorheeft dat ik niet naar muziek maar naar de melodieën van Google Maps luister. De Ako, waar ik werk, weet ik na twee keer fietsen ook wel te vinden, alleen is de weg terug naar huis moeilijker gebleken. Op de terugweg heeft Google mij namelijk al twee keer anders gestuurd dan de heenweg, terwijl ik toch echt elke keer de kortste route aanklik. In totaal heb ik dus al drie verschillende routes tussen mijn kamer en mijn werk gefietst. Leuk, denk je dan. Zie je nog eens wat van Amsterdam. Het helpt alleen niet bij het creëren van een wegenkaart in mijn hoofd, waardoor ik toch nog steeds die snelle fietser met koptelefoon ben die onderweg minstens drie keer ‘probeert om te draaien’.

En dan heb je behalve de goede kant op fietsen ook nog eens de uitdaging om al het verkeer te ontwijken. Onderweg naar mijn middelbare school hoefde ik slechts één keer de weg over te steken. Hier in Amsterdam is dat oversteken een stuk lastiger. Daar reed ik dan, netjes aan de rechterkant van de weg. Links naast me inhalende auto’s en een tram. Ineens hoor ik geluid uit mijn koptelefoon. ‘Sla links af’. Een catastrofe. In totale paniek ben ik extra hard gaan fietsen, achter de auto en voor de tram langs linksaf geslagen. Een ras-Amsterdammer zal hier niet van opkijken maar mijn hart zat ongeveer in mijn keel. Ondertussen ben ik wel bijgekomen van het fietsfestijn. Nog heel eventjes strijden op de uni en ik hou het voor ogen: donderdag gaan we uit.