Nu het einde van de coronatunnel in zicht komt, zijn we met z’n allen druk bezig om te bedenken hoe het ‘nieuwe normaal’ eruit gaat zien. De wildste ideeën doen de ronde: na de coronacrisis gaan we blijvend minder vliegen, de staatssteun zal een groene transitie ontketenen en we gaan nóóóóit meer zulke volle agenda’s hebben. Alles om onszelf ervan te overtuigen dat deze barre periode toch nog ergens goed voor is geweest.

Ik heb nooit begrepen waarom het idee bestaat dat slechte tijden tot een cultuuromslag zouden moeten leiden. Toch is deze opvatting wijdverbreid. Misschien is het een vorm van cognitieve dissonantie, en kunnen we het gewoonweg niet verdragen om een zware periode te ondergaan zonder toch iets positiefs daaraan over te houden.

Zo ook op de VU: nu we door corona allemaal massaal online college geven en thuiswerken, benadrukken we daar opeens vooral de positieve kanten van. Er is zelfs een nieuwe term verzonnen om het digitale universiteitsleven ook na de coronacrisis te kunnen voortzetten: hybride werken. Dat concept houdt in dat medewerkers en studenten niet meer elke dag naar de VU komen en dat er geinvesteerd wordt in technologie om elkaar hoogwaardig digitaal te kunnen ontmoeten. Ik kom uit de biologie en daar is hybridisering meestal geen goede zaak, misschien dat ik daarom nog niet laaiend enthousiast ben over het concept van hybride werken.

We verwateren het discours tussen wetenschappers, het uitdagen van studenten en het sparren met de vakgroep

Naar mijn idee verwateren we daarmee juist de belangrijkste aspecten van het academische leven. Het discours tussen wetenschappers. Het uitdagen van studenten. Het sparren met de vakgroep. Allemaal zaken die niet in de kleine zwarte vierkante schermpjes van Zoom passen. Het is moeilijk om precies te definiëren waar de meerwaarde van het echte contact nu precies zit. Vaak zijn het onverwachte momenten die zich niet laten sturen, maar ik denk dat iedereen kan beamen dat een levendige interactie zoveel meer oplevert dan een digitale.

Daarom moeten we zodra de coronamaatregelen opgeheven worden, juist vól inzetten op on-campusbijeenkomsten. Niet thuiszitten, maar prioriteit geven aan het herstel van de sociale cohesie. Laat het nieuwe normaal vooral een feest der ontmoetingen zijn, want dat is onontbeerlijk voor inspirerend onderzoek en onderwijs.