Het kost nogal wat energie zo’n avond. Overdag school, vervolgens ergens onderdak zoeken en dan snel na het avondeten naar het oude ACTA-gebouw. Wachten in de hal totdat je opgehaald wordt door de huisbaas en ondertussen hopen dat er niet nog meer hospitanten aan komen lopen. Wanneer het tijd is ga je met de hele club naar boven en neem je een kijkje in de kamer. De hospitanten worden losgelaten in het wild om in een korte tijd zo veel mogelijk mensen te spreken. De kamer is warm en rokerig en op zo’n avond gaan er ook wat biertjes naar binnen. Daarna weer de terugreis naar huis in afwachting van het verlossende belletje. Zo verliep ook mijn tweede hospitatie, alleen kwam het verlossende belletje niet. Om twaalf uur besloot ik mijzelf maar te verlossen en ben ik gaan slapen. Verkeerd nummer gebruikt om het slechte nieuws te sms’en neem ik aan.

Maar drie keer is scheepsrecht. Ik had het eigenlijk al een beetje opgegeven en na een lange vermoeiende proefstudeerdag had ik er ook bijzonder weinig zin in. Bij een vriendin had ik even op bed gelegen en wat eten in elkaar geflanst. De hele dag vijftig kids door de VU slepen had zijn sporen nagelaten en een wijntje meenemen was er ook bij ingeschoten. Kortom, ik was allesbehalve voorbereid. Aangekomen in de ontvangsthal zag ik slechts één enkele andere hospitant. Hem kende ik al van de eerste hopiteeravond in het gebouw en we grapten wat over dat het wel zo rustig mocht blijven. Dat hadden we beter niet kunnen zeggen want al snel liep de hal vol met zo’n vijftien andere kamerzoekers. En ik had er al zo veel zin in.

Ik was me er de hele tijd van bewust dat ik eruitzag als een vermoeid jong meisje met een paardenstaart

Gelukkig verliep de hospitatie zelf vrij ontspannen. Ja, het was warm en rokerig en ik was me er de hele tijd van bewust dat ik eruitzag als een vermoeid jong meisje met een paardenstaart. Mijn sociale skills lieten mij echter niet in de steek. Het scheiden van hospitant en bewoner ging me goed af en al snel was ik met iedereen (die ertoe deed) aan de praat. Een van de inwonende dames kwam bij mij uit de buurt en de eerste naam die ik noemde deed meteen een lampje branden. Hadden we toch toevallig een gemeenschappelijke vriendin (score!). Die vriendin woont overigens in hetzelfde gebouw dus tip van de dag: connecties zijn belangrijk.

Uit de 16 hospitanten moesten twee nieuwe inwoners worden gekozen. Tot twee keer toe werd mij op het hart gedrukt dat ik hun stem had. Euforie maar ook onzekerheid, want ja, dat had ik eerder gehoord. Lachend verliet ik het gebouw en berichtte iedereen over de onverwacht leuke avond die ik had gehad. Mijn goede gevoel werd bevestigd toen ik in de trein het verlossende sms’je kreeg. ‘Gefeliciteerd Maaike, we hebben je gekozen als nieuwe huisgenoot.’ Het is me dus uiteindelijk toch gelukt, de volgende stap van het studentenleven. Ik ga het huis uit, al besef ik dat nog steeds niet echt…

Note: Shoutout naar Lieve, zonder jou was dit niet gelukt.