Ik heb hier en daar wat connecties en heb al aardig wat huisjes gezien. Ik heb ook altijd wel een bank waar ik na een wilde Leidsepleinavond kan crashen. Maar deze nachtelijke escapades eisen uiteindelijk ook hun tol en een eigen bank klinkt wel aanlokkelijk. Dus ben ik op zoek gegaan.

Bij het woord hospiteren krijg ik spontaan de kriebels. Het is toch een supervreemd idee en schaamteloze zelfpromotie. “Hey ik ben Maaike, cool huis hebben jullie. Ik ben op zich wel aardig en ruim mijn spullen op dus ja, en o, ik hou ook van muziek.” Dat is zo’n beetje de meest diepgaande analyse van mij op zo’n avond.

Het begint al bij het voorstelrondje. Er zijn een paar internationale studenten aanwezig dus de eerste hospitant begint zichzelf met een Brits gemixt met Amerikaans, interessant klinkend accent voor te stellen. De irritatie over deze kerel begint op dat moment. Na zijn voorstelronde roept een van de bewoners op een quasi nonchalante manier dat het voorstellen ook wel gewoon in het Nederlands mag. Wanneer ik aan de beurt ben en mezelf met tegenzin van mijn stoel hijs schiet ik in de stress. Naam, leeftijd en studie komen er nog redelijk uit maar waar ik vandaan kom vergeet ik dan weer te vermelden. Gelukkig lijkt niemand deze misser op te merken en de volgende vraag wordt gesteld. “Waarmee kunnen wij jou ’s nachts wakker maken?” Dit is natuurlijk de ergste strikvraag die je kunt bedenken en er is ook gewoon geen goed antwoord. Mijn voorganger stamelt iets over een gratis reisje dus ik besluit er gewoon lekker cliché in te gooien dat een ticket voor Lowlands altijd wel welkom is.

Tot mijn verbazing blijken alle andere hospitanten over talenten te beschikken

De avond vordert en net als ik denk dat ik de meeste mensen wel gesproken heb en het ergste achter de rug is, gaat de muziek uit. Er wordt een verkeersbord in het midden gelegd en deze wordt omgedoopt tot ‘de stip’. Alle hospitanten hebben nog een laatste kans om zich te bewijzen door zijn of haar talent, op de stip, aan alle aanwezigen (30 mensen) te laten zien. Ik probeer steun te zoeken bij de bewoners die mij tot op dit punt nog normaal en vriendelijk leken, tevergeefs. Tot mijn verbazing blijken alle andere hospitanten over talenten te beschikken. Er komt een rapper voorbij, een jongleur en de vervelende Engels-accent-knul doet tot mijn grote ergernis een act waarbij hij met oplopende snelheid een mes tussen zijn gespreide vingers steekt. De irritatie is nu bijna niet meer te houden, maar ik heb grotere problemen. Mijn beurt op de stip. Ik stap op het verkeersbord en vraag om doodse stilte waarna ik vervolg met een smeekbede. “Ik heb geen talenten, ik kan alleen een beetje schrijven.” Er wordt geopperd dat ik een gedichtje kan maken en dankbaar neem ik deze uitdaging aan. Na vijf minuten breng ik mijn Shakespeare-waardig versje en dit vindt men voldoende.

Voldoende voor een permanente plek in hun huis was het echter niet. Achteraf hoor ik dat de messenboy gekozen is (zucht). De avond was vermoeiend en vernederend maar ik troost mezelf door te bedenken dat ik genoeg inspiratie heb voor een nieuwe blog.