Toen ik klein was had ik de wens een dag op Schiphol te mogen doorbrengen. De aankomsthal vooral, en uren kijken naar mensen die elkaar in de armen vliegen of elkaar juist afstandelijke schouderklopjes geven wegens ongemakkelijke verhoudingen. Daarna fantaseerde ik over het huis waar al deze mensen wonen en het leven dat ze leiden. Dezelfde fantasieën heb ik in de trein, bij het zien van flats, nieuwbouwwijken, oude boerderijtjes, villa’s. Ik vraag mij dan af wat deze mensen bezighoudt. Maar ook bij het zien van ambulances in de stad of brancards die het ziekenhuis in denderen. Zelfs nu ik een stapje dichterbij ben, en in het ziekenhuis rondloop, zijn er nog steeds dingen die ik niet kan weten. Ik slenter over de gangen in het ziekenhuis en gluur kamers in en vraag mij af wat de reden is van het gepiep en het spinnenweb aan draden dat aan een patiënt hangt. Deze nieuwsgierige gedachtespinsels had ik ook afgelopen week, na het horen van het verhaal over de verdwenen gouden mondjes.

Of herkent de patiënt het mondje van zijn behandelend arts en krijgt het voor het slapen nog een kusje?

Op het trappenhuis van het ziekenhuis hangen grote foto’s en posters van vakantiebestemmingen zoals de Grand Canyon, een plek waar de gemiddelde patiënt in het ziekenhuis nooit zal komen. Op de eerste verdieping hangt een kunstwerk met mondjes. De met gips ingegoten mondjes zijn van medewerkers van het OLVG en het Sint Lucas Andreas Ziekenhuis, als aandenken aan hun fusie. Het zijn er zo’n veertig en een van de mondjes is door de kunstenaar in de verf gelegd: lekker decadent, met de kleur goud. Sinds het ophangen van het kunstwerk is het gouden mondje regelmatig verdwenen. Artsen zijn nuchter, discreet en willen niets over de hebberige handjes van hun patiënten kwijt. Maar mijn nieuwsgierigheid is niet nuchter en discreet, en ik fantaseer over het verblijf van deze vier gouden mondjes. Zou dit het werk zijn van één mondjesdief en liggen er dan nu vier gipsen mondjes van artsen of verpleegkundigen op het nachtkastje van deze veroveraar? Is het een patiënt met een gezonde dosis humor? Of herkent de patiënt het mondje van zijn behandelend arts en krijgt het voor het slapen nog een kusje? Of is het juist een arts die graag de mondjes van zijn medewerkers dicht bij hem heeft? Of zijn er meerdere mensen die ’s avonds de gang in sluipen en een mondje van een kunstwerk afrukken en bevinden de vier mondjes zich verspreid over Amsterdam?

De persoon die een gouden mondje ongevraagd meeneemt, heeft het mondje misschien meer nodig dan de muur van het OLVG. Wij, voorbijgangers in het OLVG, zullen dan blijven kijken naar vakantiefoto’s van plekken met luchtballonnen en andere idyllische huisjes in grotjes waar geen rolstoelen inpassen en waar wij waarschijnlijk toch niet naartoe zullen gaan, ons afvragend wat de mensen die daar wonen bezighoudt.