Mijn blijdschap over mijn fiets was helaas van korte duur. Na een avondje Leidseplein werd het niet alleen mij maar ook mijn fiets te veel.

Het begon met een dubieuze deuk in mijn band. Gelukkig waren ik en mijn vriendin nog redelijk bij zinnen en ook nog eens op tijd vertrokken vanuit de stad. De reis naar huis werd een combinatie van om de beurt rennen terwijl de ander heel voorzichtig op de fiets bleef doortrappen. Zo liepen wij om halfvier ’s nachts in het Vondelpark wat om die tijd nog verrassend gezellig was.

De volgende dag moest ik mijn vertrouwde vervoersmiddel dus laten repareren. De vreemde deuk in de band was verdwenen tezamen met alle lucht. Dat was wel een treurig moment. Je hecht veel waarde aan zo’n fiets in Amsterdam en we hadden samen toch al aardig wat meegemaakt.

Gelukkig zijn er hier genoeg mogelijkheden om met een kapotte fiets vooruit te komen. Zo ging ik met mijn platte band in de metro. Aangekomen bij station Zuid was het natuurlijk al weer veel te laat. Ik parkeerde mijn fiets omdat ik anders te laat op school zou komen en begon te lopen. Het was heerlijk weer en ik was bepakt en bezakt met een jas en zware rugtas. Na wat wel een uur leek, kwamen ik en mij vriendin eindelijk, hijgend en oververhit, aan op de VU. Snel nog even ontbijt halen bij de Spar en de dag kon beginnen.

Uit school ben ik dus weer naar Zuid gelopen om mijn fiets te gaan zoeken tussen al die andere honderden fietsen. Na drie keer langslopen wist ik mijn fiets uiteindelijk toch te herkennen. Onderweg naar de VU waren we een fietsenwinkel tegengekomen dus ik ging vol goede moed die kant op.

Nu snapte ik waarom ik ineens zo vlot kon fietsen

Wat de etiquette is in een fietsenwinkel wist ik niet zo goed, dus ik wachtte geduldig op mijn beurt terwijl mijn fiets (standaardloos) tegen het raam leunde. Even later werd ik geholpen door een aardige meneer die mij natuurlijk meteen begreep. Een blonde dame die haar eigen band niet kon plakken. Helaas bleek dit echter niet zo simpel. Blijkbaar heb ik een nogal speciaal soort fiets met echte racefietsbanden. Nu snapte ik waarom ik ineens zo vlot kon fietsen. Helaas kon deze aardige meneer mij niet verder helpen en hij verwees mij naar een speciale racefietsen winkel bij de Rai.

De moed zakte mij wel even in de schoenen toen ik dit hoorde maar ik gaf nog niet op. Ik ben illegaal met mijn fiets tijdens de spits in de metro gestapt naar de Rai. Aangekomen bij de speciaalzaak werd ik ook hartelijk ontvangen. Hetzelfde verhaal over mijn speciale banden en het treurige nieuws dat het wel even kon duren en dat de kosten ook aardig konden oplopen. Net wat ik wilde horen natuurlijk. Maar goed, het moest maar. Twee spiksplinternieuwe racefietswielen. Die ander was namelijk ook al wel aan vervanging toe.

Vrijdag nam ik afscheid van mijn fiets en vandaag (woensdag) heb ik mijn liefde eindelijk weer mogen ophalen. Honderd euro lichter en een opnieuw aangewakkerde haatliefdeverhouding met het openbaar vervoer.